BLOG 2009/2010
WE ZIJN ER WEER BIJ EN DAT IS PRIIIMA....
Het is heeeeeel vroeg als de wekker gaat. De dag dat we naar Roemenie gaan is nu eindelijk aangebroken. Hier hebben we een heel jaar naar toe gewerkt, sponsoren gezocht en geld opgehaald. Het is bijna onwerkelijk dat we er dan nu toch echt al heen gaan. Rond 6 uur zijn de meesten zoals afgesproken bij school. De meeste erg slapering. Maar ‘ gelukkig ‘ was er Cock, die iedereen wel wakker wist te houden. Om 6.10 vertrokken we naar Schiphol. Daar kwamen we om ongeveer 7 uur aan. Het inchecken liep heel vlot waardoor we nog wat tijd hadden om te winkelen en/of koffie te gaan drinken. Stipt op tijd vertrok het vliegtuig om om 13.15 uur plaatselijke tijd (12.15 uur Nederlandse tijd) in Boekarest te landen. Daar stond Olgun om ons te ontvangen. Snel de busjes in om te proberen op tijd in Techgirghiol aan te komen zodat we het Nederlands elftal nog konden aanmoedigen. In de busjes was het bloedheet en iedereen zat te zweten. Naar buiten kijkend viel ons op... nou niks want we gingen weerwolven! Hihi nee we hebben natuurlijk wel een beetje naar buiten gekeken. We zagen afwisselend mensen die in bouwvallen van huizen woonden maar even verderop mensen in dikke hummers.
Het weer kan hier zomaar omslaan. Gedurende de reis was het bloedheet en de zon scheen vol op, maar naarmate we dichter bij Techirghiol kwamen begon het te stortregenen en leek het op een mini-overstroming. Toen we eindelijk bij Vila Bella aan waren gekomen stond de tv al aan op de wedstrijd. Iedereen gooide zijn tas neer op een droog plekje en ging meteen voor de tv voetbal kijken. Gelukkig waren we nog op tijd om alle twee! de goals te zien:D
Daarna pakte iedereen zijn kamersleutels om de kamers te verkennen en eindelijk weer eens een lekker bed onder zijn billetjes te voelen. Dat hadden we nodig, want we waren kapot! Maar langer dan een minuutje rust hadden we niet. We gingen in één keer door naar Sparta Rotterdam kinderdorp om te kijken waar we deze week bezig zullen zijn en om te eten. Toen we daar aankwamen en uit het busje stapte stonden er al kinderen buiten om ons te verwelkomen. Ze kwamen meteen op ons af om handen te schudden en begonnen meteen handje klap met ons te spelen. na een tijdje werden ze door Olgun bij elkaar geroepen en moesten ze naar binnen. Wij gingen naar de eetzaal om avond te eten. Na het eten van een heerlijk zelfgemaakt pizza’tje kregen we ook nog eens echte Hollandse pannekoekjes. Voldaan en vermoeider dan ooit hebben we nog een rondje gelopen om het Sparta Rotterdam kinderdorp, langs het Caminspital en vervolgens door het dorp terug naar Vila Bella. Onderweg liepen er echt overal op straat, straathonden en katten.
Nu hadden we eindelijk wat tijd om onze kamers in te richten, ons op te frissen en wat uit te rusten. We hebben nog een stukje voetbal Ghana – Uruguay gekeken en gechilld in de kamers (met onze hoogstaande literaire cosmogirls). Rond elf uur/half twaalf, gingen de meeste naar bed en sommige bleven nog voetbal afkijken. Weltrusten en tot morgen!
PUTTING OUR BEST LEG FOR
Zoals elke nieuwe dag begon ik met het wegwerken van mijn glorievol-ochtendmoment met een koude douche en wat oefeningen.
Maar er was iets bijzonders aan deze nieuwe dag: het begon om 4:45, en owja we gingen naar Roemenie.
Een hele lange reis die eindigde om 18:00 uur lokale tijd, dus een 11 uur lange reis. De vlucht verliep erg soepel, maar toen we in de bus hoorden dat Nederland met 1-0 achter stond, hielden Cock, Erik en Paul op met het vertellen van sterke verhalen uit hun 'jonge jaren'.
De tweede helft van de wedstrijd konden we op de televisie volgen, want we waren inmiddels aangekomen. Wat er daarna gebeurde kan je natuurlijk wel raden: iedereen deed zijn kleren uit en begon elkaar spontaan te knuffelen.
De rest van de dag hebben we besteed aan een bezoek aan het Sparta Rotterdam Kinderdorp, kamers in orde maken, eten en de andere wedstrijd bekijken. Ook hebben we tijdens ons bezoek aan het Sparta Rotterdam Kinderdorp al een deel van de kinderen ontmoet en besproken wat we er allemaal gaan doen. Iets wat we in ieder geval gaan doen is: 'We are going to put our best leg for', he? Meneer Cock?
Nima Morkoc
DAG 1...
Voor Zappa en mij begon de dag weer lekker vroeg omdat we corvee moesten doen, ik weet niet van wie dit moest, maar als ik er achter kom, zal de persoon het verzuren!
Maar goed, een andere kwestie waar we ons mee moeten bezig houden is de kwestie van dat Zappa een nac-broekje aan had vandaag. Waarom, he, waarom?
Het ontbijt was heel goed voorbereid en precies op tijd klaar, dat kwam natuurlijk doordat IK Zappa de goede instructies gaf en zelf vooral veel naar het plafond ging staren.
Na het ontbijt bazelde de bazen het een en andere...haha...bazel...bazen...ok. En toen gingen we natuurlijk keihard aan het werk; schuren, schuren, schoonmaken, klussen, de badkamers en wc's verwijderd, de wasbakken in orde maken, de muren in orde maken etc.etc.
De lunch hadden wij natuurlijk ook voorbereid, Zappa en ik hadden onze speren al gepolijst om de schapen, varkens en kippen te vangen en dat leverde een hele lekkere lunch op. Daarna gingen we weer werken en zweten, zweten tussen onze billen, behalve ik, ik zweet niet tussen mijn billen.
Na het werken gingen we weer terug Vila Bella om de wedstrijd te kijken. Onderweg heeft Miek overigens nog een heldendaad verricht; een poessie uit de put gered. Dat compenseert weer voor het feit dat de vrouwen niet om 5 uur thuis waren om te koken...zoals het eigenlijk wel hoort.
Een wedstrijd gekeken, snelle douche en weer corvee: het avondeten klaarmaken en afruimen. Het bijzondere aan het avondeten was dat Zappa en ik ook eens met de opa's*konden chillen. En dit was natuurlijk super gezellig, vooral omdat ze geen alcohol dronken.
Op dit moment zijn Zappa en ik de blogs aan het schrijven en gaan daarna weer terug naar Vila Bella om de wedstrijd te kijken en vervolgens te gaan slapen en morgen er weer tegenaan te gaan, zoals echte mannen.
Nima Morkoc
RECHTZAAK
Het was weer een dag vol leuke en nog leukere dingen. Wat vandaag centraal stond was natuurlijk de rechtzaak tegen mij vanwege de blog van gisteren en de dingen die er in stonden (zie nieuws).
Ten eerste is er natuurlijk geen bewijs dat ik de blog heb geschreven, want iedereen had mijn naam er wel onder kunnen zetten. Overigens wel een heel leuk stukje.
Ten tweede zijn Alessandro en Berkalp de website beheerders en ligt alle verantwoordelijkheid bij hen.
En waarom zou ik in godsnaam ook maar ooit in mijn leven iets zeggen over de begeleiders, ik houd werkelijk waar van de begleiders en houd vooral van Cock.
Nou goed, dat was even een klein betoogje vooraf waarom ik niet de verdachte kan zijn maar het tribunaal was om 17.00, maar ik kom hier straks wel weer op terug.
De dag begon gewoonlijk met een ontbijtje en dat dan weer gevolgd door werk. Vandaag hebben we de muren en stoelen verder geschuurd, de sannitaire afdeling verder afgemaakt met Eric van Wissen als WC-meester. Verder heeft meneer Cock mij geleerd hoe er gestofzuigd kan worden als een echte vrouw, heeft Paul de 'professor dokter ingenieur' uitgehangen en heeft onze geliefde coordinator Meneer de Jong mij gewezen op het feit dat er in Roemenie voor 17.00 uur nog 'iets geregeld kan worden' , maar ik doe als blits persoon natuurlijk niet mee dit soort corruptie.
Net voor de lunch kwamen Patricks opa* opa en de aardige meneer die ook wilde sponseren. Maar wij gingen na de lunch vooral doorwerken; verfen, met de spons iets doen en het warm hebben.
Om vijf uur stipt was het zo ver: met Miek als mijn advocaat begon de zaak die voorheen gecorrumpeert was omdat de aanklagers de rechters waren en omdat er gevoelens meespeelde van de rechters die er eigenlijk niet toe deden.
Nadat iedereen al in de rechtzaal was, kwamen de aanklagers niet opdagen en wilden een uitstel tot 21.00 uur.
Het is nu 20.40 uur en we zullen de lezers op de hoogte houden...
Nima Morkoc
'CORVEE ZUIGT' - THIJS SEPPEN
Vandaag werden wij om 10 voor half acht gewekt door een klaarwakkere Cock. Er mogen geen andere benamingen worden gebruikt. (Lees vorige blog) (Technoteam C lijkt me geen aanrader) Oh, en over gister, daar zijn 'interessante' verhalen over te vertellen. (*kuch* Thijs *kuch*)'Nouja toen we wakker waren na de veel te koude douche gingen we met mevrouw Ilie naar SPARTA Rdam kinderdorp. Onderweg werden wij verteld dat wij saai waren en te weinig zeiden..-_-. (blabla) (etc) Uiteindelijk moest er gewerkt worden, wat neer kwam op schoonmaken.
Naja, schoonmaken, natuurlijk een ruim begrip. Je hebt de mannen die dat doen, en de anderen die het anders doen. Zoals de WC opknappen is prima werk voor de Michaels en de Thijsjes maakt liever het plafond schoon, wel met een hoge ladder natuurlijk.
Foebal! Foebal Foebal, is wat wij vandaag wel erg vaak gehoord hebben. Thijs wou na een tijdje niet meer omdat hij al zo vaak door de benen was gespeeld en Michael kon ook niet ophouden met huilen.
Toen moesten wij 'avond' Corvee doen. Wij dachten dat het makkelijk zou zijn, maar toen wij dachten klaar te zijn werden wij met een big smile aangekeken en verteld dat wij mochten afwassen, oftewel: schoonmaken.
Hierna hebben wij deze blog geschreven, en wij zullen zo waarschijnlijk weer gaan Foeballe.
de meningen die in deze blog zijn geuit hoeven niet per se de meningen te zijn van de bloggers.
Michael Roberts & Thijs Seppen
IK HEB EEN BROODJE...
Dankzij de heer Spruit zit iedereen "ik heb een broodje..." te zingen, maar goed. Vandaag stonden wij wat eerder op omdat we corvee hadden. Ik dacht dat het vandaag dinsdag was dus ik trok een oranje shirt aan, maar pas later kreeg ik te horen dat Nederland morgen speelde. Wat hard werken wel niet met het besef van de tijd kan doen. Het corveeen zelf ging erg goed, het was in ieder geval makkelijker dan het 'echte werk' dat we hier aan het doen zijn. O ja, vandaag gaan we barbecuen dus we hoeven niet te corveeen in de avond en we hoeven ook niet af te wassen in tegenstelling tot Michael en Thijs bijvoorbeeld. Dus dat is wel chill, maar goed. Vandaag zijn we dus verder gaan werken aan de kamers van de kinderen, met het schoonmaken, de vloeren bedekken met folie, wit verven etc. Daarnaast konden sommige vandaag ook voor het eerst aan de slag in de kassen, dus dat is ook erg goed nieuws. Ik zit me trouwens rot te zweten door de hitte terwijl ik dit schrijf.
En ik ben Doina en ik ben moe! Dat was Doina. Voorlopig weet ik niet meer wat ik moet zeggen aangezien het niet eens 12 uur is in Nederland dus ik ga maar is verder aan de slag anders begint iedereen te denken dat ik aan het luieren ben (wat ik eigenlijk ook aan het doen was).
En dan neem ik, genaamd Patrick dit verslag over. Berkalp heeft vandaag een easy job, een beetje verven enzo, maar ik, genaamd Patrick, moest daarintegen hard zwoegen in de hitte en in de regen bij de kassen. Na de flinke buien was het meteen weer droog en warm, maarja, de ververs en verfsters hadden daar natuurlijk geen last van. Dan over naar de BBQ van de heer Nicolae, de baas van het pension. Hij had, speciaal voor ons, een BBQ voorbereid wat bestond uit: Eten, eten, veel eten en meer eten. Kortom: prima en geslaagd. Met een ijsje als toetje. Doina en Anna hebben toen een aanzet gemaakt voor een top-avond/nacht (tot half 1, toen we geforceerd werden naar de kamers te gaan, ondanks de sfeer) door een aantal geweldige nummers te zingen met hun geweldige zangtalent. De geliefde engelsdocent heeft de playlist inelkaar gezet toen we gezamelijk, met zijn allen en met iedereen* de avond rond gezongen hebben onder begeleiding van Ale Ale Alejandro met zijn Gitaar en Ukelele.
Hoogachtend,
Berkalp Doganer et Patrick Juch
* inclusief Cock, met Cee Oo Cee Kaa en Erik, die de sterren uit de hemelen deden vergaan.
HET TRIBUNAAL
Het zijn harde dagen. Bij aankomst kwamen wij slecht weer tegen, waardoor de moed voor zonnige omstandigheden ons in de schoenen zakte. Het tegendeel is waar, het is hier nu ontzettend warm en mijn t-shirts moetne om de 2 uur vervangen worden. Ik ben daar niet de enige bij trouwens. Een opmerkelijk feit is dat de begeleiders zich wat aangevallen voelen door ons, de onschuldige leerlingetjes en daarbij elke mogelijkheid begrijpen om hen te veroordelen.
Zo gebeurde dat ook gisteren. Zappa S. en Nima M. werden veroordeeld wegens laster op de site. Ik als webmaster zou daarbij nauw betrokken zijn en werd daardoor medeplichtig geacht. Wel raar dat mijn collega webmaster daar niet bij betrokken werd, maar dat laten we voor wat het is.
Zoals u weet uit de blog van M. van 4 juli, werd het tribunaal uitgesteld naar een later tijdstip, namelijk naar 21:00 uur. De griffier (de professor doctor meester ingenieur) daarentegen dacht daar wat anders over, en zorgde voor een verdere vertraging van een kwartier. Eenmaal met het tribunaal begonnen, selecteerden wij een rechter, namelijk Edelachtbare A. Ilie. Volgens mijn oordeel deed zij haar werk goed en kwam overtuigend over, evenals onze advocate, mr. M. Teunissen. Zij kwam met 2 geweldige tegenargumenten betreffende de term 'opa', en zorge daarvoor de de vastgeketende, appelbijtende 'criminelen' Nima M. en Zappa S. niet langer zonder achternaam aangeduid hoeven te worden.
Toen de aanklagers, aangesproken in 'Formal English' door mr. M. Teunissen, trokken de aanklagers het niet meer, vooral E. van wissen (Erik). Onze vriendelijke beul onderbrak het tribunaal met regelmaat, wat voor irritaties zorgde bij onder andere de jury. Deze jury kwam ook door dit zwakke optreden tot de conclusie dat de aanklagers gewoon fout zaten. Inmiddels hebben Zappa Spruit en Nima Morkoc een aanklacht gedaan wegens valse beschuldiging van laster. De opa's* zullen vast nog wel een keer worden berecht, wanneer weten we niet.
Tot zover dit bericht over het tribunaal.
Natuurlijk is er ook gewerkt deze dag. Keiharde arbeid in de zon, inademen van verfdampen in de kelder (maakt u geen zorgen ouders, we gingen regelmatig een luchtje scheppen) en het prepareren van de kamers voor het witten waren aanwezig. Aan het eind van de dag speelden we met de kinderen, wat prachtig is. Je ziet dat deze kinderen aandacht willen, en het feit dat wij ze dat kunnen geven, samen met een betere leefomgeving, dat is toch iets moois?
Alessandro Brewster
KLEUREN KIEZEN
Hoooi trouwe lezers van onze Roemenie-blogs!
Heel stiekem is het niet mijn beurt nu een blog te schrijven, toch doe ik dat muwahahah.
Samen met een groep van ongeveer 9 personen zijn wij binnen in het hoofdgebouw van het Sparta Rotterdam Kinderdorp heel hard bezig om de slaapkamers van de kinderen op te knappen en hun 'woonkamer'. In dit gebouw wonen de meest kansrijke kinderen. We hebben onder andere de kamers gegrond en gewit. Op dit moment wordt er verf gehaald, dus kunnen we snel beginnen met het in kleur verven van de slaapkamers evenals de woonkamer. Hoe graag wij de slaapkamers van de kinderen ook in vrolijke felle kleuren willen verven, gebeurt dit niet. De kinderen hebben een rustige omgeving nodig en kleuren spelen daarbij een grote rol, daarom hebben wij uiteindelijk rustige, zachte maar toch vrolijke kleuren uitgezocht voor de kamers en de woonkamer.
Zo, genoeg over het werk. We doen het natuurlijk voor de kinderen. Ze zijn allemaal zo enthousiast en vrolijk en willen altijd met je spelen! Een aantal willen ook ontzettend graag helpen met werken, de kwasten worden bijna uit je handen getrokken. Als we ook maar heel even de tijd hebben spelen de meeste van ons met de kinderen. Ze zijn zo lief en ontzettend blij met je aandacht.
Op zondagavond was het fototoestel mee naar de speeltuin toen we na het eten met de kinderen aan het spelen waren. Er zijn super veel leuke en lieve foto's gemaakt. Er was zelfs 1 jongen die een hele fotoshoot wilde! We hebben helaas op het moment een beetje ruzie met de hardeschrijf van meneer De Jong. Daarom is het nog niet mogelijk de foto's te uploaden op onze Roemenie-site. Ze zullen echt zo snel mogelijk volgen. Na even gestopt te zijn met mijn blog, is het nu gelukt de foto's van de harde schijf te halen, jeej! Dus die kunt u ook bewonderen onder het menu ' foto's'.
De kleurenverf is zojuist gearriveerd, dus ik ga weer verder met schillderen!
Marloes van der Kooij
BUNA!
Buna (hallo),
Het is dinsdag 6 juli 2010 (4:31). Mijn broertje is al 40 uur en 31 minuten 15 jaar. Van harte gefeliciteerd. Thijs, Mumbiaurc een Roemeense guy en ik zijn net klaar met een kamer verven (groen) dus vond ik het even tijd voor pauze. De rest is nu bezig met de deuren lakken, aan de kassen werken en de meisjeskamers verven (die worden roze).
De kinderen hier in het kinderdorp vinden het heel leuk dat we er zijn. Volgens mij kijken ze echt het hele jaar uit naar deze week. Ze trekken ook regelmatig even je aandacht en de jongens vragen vaak of je mee komt voetballen. Maar tijdens de werktijd kunnen we natuurlijk niet met de kinderen spelen anders komt het werk niet af.
Ik ben blij dat ik vandaag binnen werkte, want buiten in de zon is het erg zwaar werken in de hitte. Ik hoorde dat het vandaag 38 graden zou zijn geworden, maar het was wel een beetje bewolkt dus dat geloof ik niet helemaal. Er zou ook heel veel geregend hebben waardoor er lichte overstromingen zouden zijn. Maar daar hebben we ook niets van gemerkt. Het weerbericht in Roemenie klopt dus ook niet altijd. Wel heb ik nog steeds respect voor de mensen die buiten aan de kassen moesten werken, want het was nog steeds erg warm.
Buiten het kinderdorp zijn de meeste Roemenen ook heel aardig met een paar uitzonderingen, zoals de man die gister zomaar “poela poela” tegen ons zei, wat “lul” bleek te betekenen. Het corveen valt tot nu toe ook hartstikke mee; Frank en ik hebben alleen nog maar twee keer de tafel gedekt en een blog geschreven. Ik hoop alleen wel dat er geen/weinig afwas is, want dat is natuurlijk iets minder leuk.
Na het werken in het sparta kinderdorp gaan we terug naar het hotel. Het is daar heel gezellig en eigelijk best wel lux. Iedere kamer heeft een tv en toen we aankwamen stond er al een tv buiten waar we de kwart finale van nederland met zijn allen konden kijken. De douche, die ze “dus,” noemen is bij ons wel iets minder luxe (zonder slot en douchekophouder enzo, maar nog steeds okee). Bij de andere kamers is de badkamer wel gewoon heel netjes. De hoteleigenaar is ook een hele aardige gast en we mogen elke avond gewoon muziek maken en zingen tot laat. Vanavond gaan we de halve finale en waarschijnlijk nog een afterparty, want nederland wint sowieso. Kortom het is heel gezellig in Roemenie!
Bas Rexwinkel
HARD WERKEN MAAKT MOE, MAAR OOK VOLDAAN ;)
Op een zonnige morgen in Techirghiol werd er hard gewerkt door zestien coole Rotterdammers, samen met hun onwijs prominent aardige begeleiders. Op verschillende plaatsen werd arbeid verricht. In de kas (of bij de kas) is een pad gegraven, en binnen werden de muren van de slaapkamers en de woonkamer geverfd. De kamers die geverfd werden waren bedoeld voor die kinderen die waarschijnlijk nog eens terug in de samenleving zouden integreren en moesten er dus netjes uit zien.
Om te beginnen moesten de kleuren uitgekozen worden, want dat was nog niet gebeurd. Er werd besloten om de jongenskamers lichtgroen te maken, de meisjeskamers lichtroze en de woonkamer lichtoranje. De keuze voor de kleuren was zo dat de kinderen die er zouden gaan slapen er rustig van worden.
Omdat de kleuren nog niet uitgekozen waren, en dus ook nog gekocht moesten worden, was het voor de verfgroep een rustig begin aan een dag waarop het 38 graden zou worden. Toen de verf er dan uiteindelijk was kon het verven beginnen. Eerst de kleine, groene kamers verven, wat grotendeels af wasten tijde van de lunch, daarna de wat grotere, roze kamers, wat aan het einde van de dag af was, en ondertussen nog even het plafond van de oranje kamer witten. De ververs hadden het er druk mee.
Toen al het verfwerk af was waren de ververs moe, en besloten ze om even uit te rusten in de zon. Ondertussen lagen de materialen nog in de kamers, dus moesten de ververs weer naar binnen om te gaan opruimen.
Na het harde werken was het tijd om terug naar Villa Bella te gaan, even op te frissen en daarna terug te gaan naar het Sparta Rotterdam kinderdorp om het diner te nuttigen. Gelukkig was er na het diner tijd om even met de kinderen te spelen, want daar wordt iedereen vrolijk van. De kinderen houden er van om aandacht te krijgen, en de coole Rotterdammers vinden het ontzettend leuk om die kinderen zo te zien lachen.
Toen iedereen weer terug was bij Villa Bella, werden de oranje kledingstukken aangetrokken, want het Nederlands elftal zou die avond gaan spelen. De televisie die buiten stond werd aangezet en, hoewel de kleuren niet altijd even goed zijn (Nederland speelde in het roze, en Uruguay in het groen), was het heel gezellig om met zo’n groep te kijken. Naast de Nederlanders keken ook nog een aantal Roemenen mee, en met zijn allen zagen zij Nederland winnen van Uruguay, en zo in de finale van het wk komen. Dat had niemand van te voren serieus gedacht (deze schrijver niet in ieder geval).
Vrolijk van een gewonnen wedstrijd, moe van een vrolijke avond de dag ervoor, met een hoop gezang, maar vooral moe van het werken en spelen met de kinderen (vooral het werken, natuurlijk) ging iedereen vroeg naar bed, om de dag erop weer met goede moed aan den arbeid te gaan.
ECHIPA MICA FOR LIFEEE
Het begon vandaag vroeg. 7 uur om precies te zijn. Het was corvee tijd (zoals voor iedereen die hier aan de blog tafel zit) voor Kim en Anna, wij dus. Het is vast al een keer door de andere gezegd, of niet, maar dat betekent bordjes en bestek neerleggen, heel zwaar werk dus. Na een stevig ontbijtje met een eitje, haha dat rijmt, hebben we buiten nog even die chilling gezet en toen begon het echte werk. Met de bergschoentjes en de handschoentjes aan ging Echipa Mica (klein team) wat inmiddels al aardig was geslonken omdat deuren verfen ook moest gebeuren.
Gisteren was het pad naar de kas al aangelegd door ons, de masters of disaster, en de sterke boys (inclusief Miek) hadden al een aardige geultje gegraven. Dat aardige dat echt best wel heel erg aardig was moest vandaag nog wat groter worden en er moest een mooi brugje geconstrueerd worden. Als rasechte Hollanders was dit natuurlijk een eitje voor ons. Not. Nee het was best wel heet, best wel heel erg. En ja, we hebben ons ingesmeerd maar het zweet droop van onze voorhoofden en de nodige waterverkoeling zorgde ervoor dat alle zonnebrand er net zo makkelijk weer af werd gewassen. Maar lieve oudertjes van ons, maakt u geen zorgen, wij hebben een voorraad after sun bij ons. Schijnt.
Gelukkig werden we ook nog verlost uit ons harde werk door Alina Illie met een voorraadje watermeloenen waaarvan de restjes vervolgens vakkundig door de miertjes zijn weggevoerd. Lang leve de natuur. Onze geul en bijbehorende brug was eindelijk af en prachtig en mooi en perfect en het was tijd voor la lunchbreakos. Props voor Zappa dat hij voor ons de tafel gedekt had omdat Anna en ik (Kim) de tijd vergeten waren. Onze lunch bestond uit een kippensoepjes met Roemeense dumpling, bolletjes mais, bloem en rijst voor de kok leken onder ons. De Roemeense delicatessen waren nog niet op want na de soep kregen we nog Roemeense gehaktbalachtigen met aardappelpuree, sla en stukkie fruit na. Wij zijn dus lekker gezond bezig. Moet ook wel, anders lig je binnen no time op de grond.
Lunch voorbij en wij weer aan die Arbeit. Het geultje bleek nog niet perfect te zijn. Het water stroomde de verkeerde kant op en dat kan je niet echt hebben als je in een regenbui het water probeert af te voeren. Rosa en Anna hebben nog als echte bikkels kapotte glazen van de kas geruimd. Het gat bij de ingang van de kas (ja, de ingang van de kas bestond uit een gat) bleek gister nog niet helemaal goed gevuld te zijn dus dat moest ook nog even gebeuren. Met veel modder op elk denkbaar stukje lichaam tot resultaat.
Oh, en Nima schijnt in de isoleercel gezeten te hebben. Niks van gemerkt maar hij had het vast verdient J Voor alle belangstellende; hij is er weer uit en maakt het goed.
Dat was bijna het einde van een lange dag werken. Eerst nog een grondige douchebeurt, corveetijdje en een overheelijke pasta bolognese. Bijna net zo lekker als thuis. Bijna. Cock en Rene de Jong hebben afgedroogd met een afwassende Alina Illie aan hun zijde. Heel lief, dat moest even gezegd worden. Het moment na de pasta bolgnese is nu aangebroken. Wij zitten hier en jullie zitten daar. En nu gaan we deze blog op de website en lekker met de kindertjes spelen. We kunnen nu niet meer vertellen over alle spannende dingen die we vanavond gaan doen. Misschien doet iemand dat morgen nog wel. Misschien ook niet.
Ohja! We hadden vandaag ook nog hooggeeerd bezoek. De vice-president van de provincie Constanta en de manager van de raad van de kinderbescherming van diezelfde provincie zijn nog even langsgekomen. Dat vonden we wel even belangrijk om te vertellen.
Groetjes, doei, dag, tot ziens, fijne dag en laterz alligatorz
Die Kiminator und die Annator
LADY GAGA IN ROEMENIË
Dames en heren, het is echt waar, de wereldberoemde zangeres Lady Gaga (die overigens hele slechte muziek maakt) is gesignaleerd in Techirghiol, Roemenië. Waar men dacht dat deze vrouw (of man, daar is de gemeenschap het nog niet over eens) alleen aan zichzelf, geld en zichzelf dacht, heeft een betrouwbare bron haar zien werken in het Sparta Rotterdam kinderdorp. In het dagelijks leven gaat deze persoon door het leven als Doina Mani, hoewel wij vermoeden dat dat slechts is om haar ware identiteit niet te hoeven prijs geven. Bij de kinderen in het Sparta kinderdorp kan ze echter even helemaal zichzelf zijn, en noemt iedereen haar Lady Gaga.
Het lijkt erop dat een van haar partners in arbeid haar muse is, waarop haar wereldhit ‘Alejandro’ gebaseerd is. Alessandro Brewster, waarschijnlijk ook een alias, wordt binnen het kinderdorp veelvuldig Alejandro genoemd, zowel door zijn partners als door de kinderen. Eerder deze week probeerden Lady Gaga en haar muse, Alejandro, nog de geruchten de kop in te drukken door de kinderen te verbeteren, maar ze hebben nu ook wel door dat dat geen zin heeft, en ze laten de dingen nu maar gewoon hun verloop gaan.
In het kinderdorp doen deze beroemde wereldburgers heel goed werk. Vandaag alleen al hebben ze het verven van een zestal muren afgemaakt, deuren geverfd, vloeren schoongemaakt en in het winkeltje gewerkt. In dat winkeltje, waar tot vandaag nog geen seconde in was gewerkt, hangen nu alle houders voor de schappen, en de schappen zelf zijn ook al bijna opgehangen. En dat alles met maar een arbeider, Rosa Boute.
Op dit moment zijn een aantal werklieden aan het kijken in het nabijgelegen caminspital, waar volwassen gehandicapten zitten. Morgen gaan Lady Gaga en Alejandro zelf het caminspital bekijken en daarnaast gaan ze morgen nog de laatste hand leggen aan de verschillende projecten die deze week zijn beet gepakt.
Dames en heren, houdt uw ogen open, want ook u zou een beroemde wereldburger kunnen tegenkomen. Onze verslaggever was zomaar in het Sparta Rotterdam kinderdorp en had daar het genoegen om Lady Gaga en Alejandro tegen te komen, maar het zou zomaar kunnen dat een Barack Obama in die bouwplaats bij u in de buurt aan het klussen is.
Rosa Boute en Alessandro Brewster
VERVERS WORDEN ONTVERVERS
Vandaag, rond een uur of een, waren we eindelijk klaar met het verven van de slaap- en woonkamers. Met zijn achten waren we al sinds dinsdag non-stop bezig met verven, en als je zo druk bezig bent gaat er altijd wel iets mis. De vloeren van de kamers die we hebben geverfd waren helemaal vies van het melken en verven. Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten, en wie vlekken maakt moet die dus ook weer opruimen.
Daarom gingen we vandaag, gewapend met zeep, cif, sponzen, doekjes en allesreiniger, de vlekken te lijf. Vooral de vlekken van het melken zijn erg moeilijk weg te halen, bleek. Naast de vloeren moesten ook de ramen schoon gemaakt worden, zowel van binnen als van buiten. Gelukkig zijn de meeste vlekken weg, en kunnen we eindelijk het tapijt gaan leggen, waardoor de kamers er al een stuk meer af uit komen te zien.
Op dit moment wordt het tapijt een voor een in de kamers gelegd. Het is een soort bruinachtige kleur. Ook worden alle deuren nog geverfd, en werden wij gevraagd om toch nog even te komen helpen. “We zijn klaar met verven, yes, nu kunnen we deuren gaan verven!” De deuren zijn de afgelopen dagen in een drietal (en in sommige gevallen zelfs een viertal) witte grondlagen geverfd, waarna ze nu in de uiteindelijke kleur geverfd worden.
De deuren worden gebroken wit. Een beetje jammer. Het lijkt wel alsof Roemenen geen smaak hebben. De muren en plafonds van de kamers zijn nu mooi geverfd, onder andere in echt wit, dus passen gebroken witte deuren daar niet echt bij. Ook de kleur van het tapijt getuigt van een minder ontwikkeld smaak orgaan. Door de bruinachtige kleur lijken de kamers een stukje kleiner te worden, bovendien had een onzer grootouders deze kleur tapijt “twintig jaar geleden al liggen”.
Buiten deze kleine ‘tegenslaagjes’ gaat het werk gestaag verder. Het tapijt wordt dus al gelegd, de deuren worden nu dan in de echte kleur geverfd en bij de kas zijn we nu met minder mensen bezig, omdat het werk daar ook al bijna af is. Het enige dat nu nog echt moet gaan gebeuren is dat de kamers moeten worden ingericht en dat het winkeltje moet worden afgemaakt.
Vandaag en morgen gaan we bovendien in twee groepen naar het caminspital. We hebben nog geen idee wat we daar kunnen verwachten, maar we zijn gewaarschuwd dat we wellicht met knikkende knieeën, gebogen schouders en watervallen van tranen terug komen...
Frank van Baarle & Marloes van der Kooij
SOLDIER ZAPPA SIGNING IN.
Hallo allemaal. Ik moet nu blijkbaar iets gaan vertellen over hoe het er hier aan toe gaat. Nou, dan gaan jullie het krijgen ook. We beginnen bij onze verblijfplaats, Genaamd ' la vila bella'. Nima en ik hebben een kamer daar zeg je dus geen'u' tegen. Toen ik ging douchen, vond ik dat het zo raar rook. Dat kwam omdat mijn grote vriend 'Meneer B' zijn boodschap aan het doen was. Dan heb je het kwartiertje lopen naar het sparta kinderdorp. Alle roemenen kijken ons aan alsof we eruitzien als nima. en als je aan het einde komt, staat er een vrouw klaar die voor iedereen een oordeel klaar heeft. Ze zegt ook graag ' gipsy' tegen bepaalde personen. Ik noem geen namen. nima. Eindelijk aangekomen bij het Sparta Kinderdorp krijg je een ontvangst van de kinderen alsof je het WK 10x hebt gewonnen in 1 dag.
Dan nu de alinea over het werk wat we hebben verricht. De groep is verdeeld in 3 groepen. De ' deurenverfers', ' Kaswerkers' en de ' Harde werkers'. Ik zit in de laatste. Wij nemen namelijk met onze squad de kamers flink onder handen. Nadat ik twee dagen plafonds had gewit, en inmiddels een arm had die het niet meer deed. Jammer genoeg. haha. oke genoeg. Maar daarna hebben we met onze groep alle kamers mooi een kleurtje gegeven. En zijn inmiddels bezig met de vloerbedekking.
En nu de alinea over de bijzaken. Nima vond het namelijk erg grappig om mij op te sluiten in de eerste ochtend dat hij eerder opstond dan ik. We hadden afgesproken dat nima om 7 uur zou opstaan. Maar dit werd tien voor acht. 5 minuten later dan ikzelf. haha heel leuk nima, waardeer het. Vandaag na de lunch gingen Monsieur Cock en Madame Erik even een ADF doen. Oftewel een ' after dinner fart. Je ziet wat voor effect het heeft gehad op de groep, iedereen was KO voor een paar minuten. Wel makkelijk voor mij, ik had er weer wat extra lei (Roemene euro's) bij. Wat ook grappig is dat de kinderen helemaal gek worden als er een camera in de buurt komt. Gisteravond was het namelijk 1 grote chaos op het plein. Het leek net of Turkije door was naar de laatste zestien bij het EK op hofplein.
Dit is is mijn laatste bedank Alinea. Tjibbe, omdat ik altijd positief kan blijven dankzij jou. Lydia, door alle moederlijke liefde die ik ontvang hier in roemenie. Moeder van Nima, omdat ik er altijd heerlijk eet en prima thuis voel. Het gevoel dat nima mij hier niet geeft. Trouwens Nima eet zijn bord helemaal op. Geen zorgen. Moevrouw Illi omdat ik vanavond heerlijk heb gegeten. En als laatste wil ik berkalp bedanken, omdat hij zorgt voor 60 procent van mijn grappen van deze week. Owja en de laatste zijn Mijn zusje en Nima's zusje, omdat we nu inzien hoe leuk het is om met je zusje te spelen in plaats van te pesten.
Dus al bij al ouders en verzorgers, maak jullie geen zorgen over de kinderen. We hebben het hier prima, het is retegezellig en de meegekomen leraren zorgen perfect voor ons. Wij gaan nog even een paar dagen even Rocken. En dan spreken we elkaar Zondag weer. Als we wereldkampioen zijn.
Soldier Zappa Signing out.
NIMA BLOG NO3
Als lezer vroeg je jezelf vast af waarom mijn aanwezigheid op de site afwezig was. Dit is makkelijk uit te leggen; na de rechtszaak die wij in alle glorie
hebben gewonnen met een geweldige advocate, konden de begeleiders het niet meer aan. Zij ontvoerde mij in mijn slaap en gooide mij letterlijk de isoleercel in.
Nu ben ik ontsnapt en kan ik snel even het een en ander schrijven.
Als ik zondag niet terug ben in Nederland was het de schuld van een van de begeleiders, behalve Miek, want zij is heel tof en mevrouw Ilie, want zij zorgt voor het eten. Of misschien was het de schuld van alle slakken die ik per ongeluk heb kapot getrapt met mijn coole werkkisten.Nee oke, er is wel het een en ander gedaan...zachtjes uitgedrukt. Lekker veel schuren enzo. Ik laat de foto’s wel voor zich spreken.
Ook krijgen we ondanks onze vrijspraak leuke taken zoals koffie brengen in de ochtend en Erik’s pampers vervangen...die heeft hij nodig voor zijn kale zwetende hoofd.
Veel tijd heb ik niet meer, ik ben namelijk niet graag te laat...HA HA. We moeten terug naar 'vila bella'. En dan volgen we allemaal onze Cock..behalve de meisjes natuurlijk.
FEEST TRALALA
Zondag rond deze tijd zijn wij weer terug in Nederland om te vieren dat Oranje wereldkampioen isJ! Maar voorlopig zijn we nog in Techirghiol.
Gisteren hebben wij iets morgen meemaken dat nog geen enkele andere groep heeft meegemaakt. We hebben de hele avond met de kinderen mogen spelen. Eerst speelde ons eigen Nederlandselftal (lees: de jongens van de roemeniegroep) tegen de aanwezige Sparta-leden (lees: de begeleiders en de mannen van het kinderdorp). Helaas heeft Nederland deze wedstrijd wel verloren maar ondanks dat feit heeft iedereen genoten van de wedstrijd. Ook hebben de kinden van het Sparta Rotterdam Kinderdorp heel hard gejuicht en plezier gehad.
Daarna verplaasten wij ons naar het gebouw ernaast waar we zouden gaan eten met de kinderen. Toen we daar aankwamen mocht Michael eerst de kaarsjes uitblazen op een hele mooie zelfgebakken taart. Want zoals u al had kunnen lezen was Michael gisteren jarig. De taart was gemaakt door de koks van het Sparta Rotterdam Kinderdorp. Het was allemaal geregeld door de Michaels ouders die hem ook een onvergetelijke verjaardag wilde bezorgen, ondanks dat zij in Nederland zaten is dit zeker gelukt!
Hierna hadden we de tijd om samen met de kinderen te dansen. Iedereen genoot van de muziek en de gezelligheid. Zo dansten we met zijn allen de macarena en de ons eerder deze week geleerde ‘pinguin-dans’. Het was heel mooi om de kinderen zo zorgeloos met ons te zien dansen.
Tussen het dansen door moest natuurlijk ook gegeten worden. Aan een heel lange tafel zat onze groep gemengd met de kinderen te eten. Ondanks dat echt praten met de kinderen niet lukt vanwege het verschil in taal, werd er druk gecommuniceerd met handen en voeten. We hebben ze onder andere duidelijk gemaakt dat schudden met een colaflesje niet de bedoeling is, maar daar trokken ze zich niks van aan xD.
Vervolgens volgde de speeches, waarin nog eens werd verteld hoe belangrijk deze week voor de kinderen was. We zijn wel honderd keer bedankt, maar het enige dat op dat moment voor ons telde waren de blije gezichten van de kinderen. Ook werd het ons hier pijnlijk duidelijk dat de week al bijna om was.
Toen duidelijk werd dat we de kinderen een vakantie hadden geschonken en de kinderen helemaal uit hun dak gingen, veroorzaakte dit toch wel een brok in onze keel. Maar deze avond was voor de kinderen en waren heel blij hen een onvergetelijke avond te bezorgen, dus al snel waren we weer gezellig aan het dansen met zijn allen.
Na weer gedanst te hebben konden de meesten van ons weer even bijkomen toen Anna, Doina en Alessandro hun muzikale talenten lieten horen. Begeleid door Alessandro op gitaar zong Doina het nummer ‘Vivre’. Dit liedje raakte bij vele personen de gevoelige snaar. Vervolgens was het tijd voor een swingend liedje. Met hun zelfgemaakte nummer ‘Mascarpone op m’n lange benen’ lieten zij de kinderen vrolijk dansen. Als laatste sloten Anna en Alessandro hun muzikale bijdragen af met het nummer ‘Celia Trigger’ van Marike Jager.
Toen was het tijd voor taaaaart!! Er waren twee taarten, één voor Michaels verjaardag en één voor ons als bedankje voor al het werk. De avond werd dansend voortgezet. Zelfs toen iedereen afscheid had genomen van de lieve kinderen uit het Sparta Rotterdam Kinderdorp, ging het dansfeestje nog even door, totdat het ook voor ons tijd was om ons bedje op te zoeken.
ER IS ER 1 JARIG…
Dag allemaal! Hier volgt de eerste blog van onze laatste officiele werkdag. Het is vandaag al weer vrijdag, de week is ontzettend snel gegaan!
Alle vloerbedekkingen worden nu vastgelegd in de kamers en vervolgens worden de plinten terug op hun plaats geschroefd. Iedereen is druk bezig met de laatste dingetjes. De rails voor de gordijnen worden weer opgehangen met de gordijnen en de deuren van de kamers zijn zojuist voor de laatste keer geschilderd. We hopen alles na het middageten af te hebben. (alleen de deuren zijn dan nog niet in de deurposten geplaatst omdat de verf 12 uur nodig heeft om te drogen).
Helaas is er ook een dikke tegenvaller vandaag. Sinds gisteravond vijf uur precies heeft het niet meer gestopt met regenen. Bliksem en onweer vergezellen deze regen af en toe. Er zijn een aantal straten die helemaal blank staan van de regen. Gelukkig zitten wij vlak bij een meer waardoor er geen kans op overstromingen bestaat! (dus ouders, wees niet ongerust!)
Deze regen testte meteen uit of de geul die het team van Miek gegraven had bij de kassen wel werkte. Ik kan met volle trots melden dat zelfs onder deze hevige regenomstandigheden het water goed wordt afgevoerd uit de kassen! (zie foto hieronder)
Om nog even iets leuks te melden vandaag... Er is er 1 jarig!! Michael is vandaag 17 jaar geworden!! Dit gaat natuurlijk niet zomaar aan ons voorbij. Vanochtend is iedereen extra vroeg zijn bed (lees:heeel slaperig) uit gekomen om Michael te feliciteren met zijn verjaardag. Op de gang voor de kamer waar Michael en Thijs slapen had iedereen zich verzameld samen met drie grote vuilniszakken vol met opgeblazen ballonnen. 'Lang zal hij leven' zingend kwamen we met zn alle de kamer binnen en gooide we de ballonnen door de kamer. Ik weet zeker dat Michael nog nooit met zo veel enthousiasme wakker is gemaakt, haha. Bij het ontbijt hebben we het feestje doorgezet met prachtige cadeaus ingepakt in roze toiletpapier. Later op de dag zullen waarschijnlijk nog meer cadeaus volgen.
Na heel veel werken heel deze week (eigelijk moet daar soms iets meer over geschreven worden) hebben we na het werk en het avondeten tijd voor ontspanning. Gisteren heeft mrs. Ilie geregeld dat de meisjes van onze groep even heerlijk konden ontspannen bij de mani- en pedicure. Direct na het werk zijn er 4 gegaan en na het eten de andere 4. Onze teennagels zijn heel erg mooi gelakt evenals onze vingernagels. Bij de meeste zit er ook nog een mooi bloemenmotief op de ringvinger. Bij deze; mrs. Ilie, bedankt voor de tip en het regelen!!
Zo vind ik het wel weer genoeg geweest. Ik ben blij dat ik het allemaal kan typen, praten gaat niet zo goed meer aangezien ik nogal schor ben xD.
hieronder en in de map foto's worden nu nieuwe foto's geupload.
Enjoy!
Marloes van der Kooij
AUTOFIETSEN
Gisteren heb ik een ontdekking gedaan, als je twee fietsen naast elkaar plakt heb je net een auto. Niet een normale auto, maar een soort van Smart zonder dak, want je hebt maar twee officiele zitplaatsen, tenzij je de bagagedrager ook als zitplaats meerekent, maar ik zie dat persoonlijk meer als een soort achterbak. Zitten Kwik, Kwek en Kwak bij Donald Duck eigenlijk ook in de achterbak, of is dat echt een bank? Dat heb ik nooit geweten. Als je rood geverfd karton om de twee fietsen heen plakt is het eigenlijk precies de auto van Donald Duck, nee een blog.
Okee volgende alinea, misschien moet ik even uitleggen waarom ik niet vertel wat er hier gebeurt, u kunt kiezen uit de volgende antwoorden:
a. Michael is jarig
b. er gebeurt hier niks
c. alles staat al op de website
d. mijn regenjas is rood
www.jebentzelfeen.nl/Olgun.
Okee genoeg gekkigheid, ik ben Doina en ik heb het idee dat alles wat ik wil schrijven al op deze blog staat, Marloes heeft al geschreven wat er vandaag en gisteren gebeurd is, en de gebeurtenissen daarvoor staan er ook al op. Het enige wat er nog mist is een beetje Roemeense cultuur. De groep is heel aardig, maar ze kijken niet verder dan de hekken van het Sparta Rotterdam Kinderdorp. Ik daarentegen doe dat wel, ik ben dieper in de Roemeense cultuur gedoken, ik heb me verdiept in hun gebruiken en gewoontes en heb in mijn zoektocht een geweldige muziek stijl ontdekt. De Doina is een triest volkslied, en het heet de Doina, en ik ook, daarom vind ik het leuk. Michael en Allesandro hebben alleen echt geen respect voor de Roemeense gebruiken en kraken het volledig af. Hier is een link met een kwartier lang mooie Roemeense muziek, speciaal voor jullie, geniet ervan! Duik in de Roemeense cultuur! En als je Frans kunt staat er ook nog een mooi verhaaltje bij.
IT’S THE FINAL COUNTDOWN
Deze computer doet niet wat ik wil (dat is ook niet zo gek als je nagaat dat alle onderdelen open en bloot liggen) en ik word nogal zeuwachtig van de mensen die naast mij zitten en stiekem (ook al zeggen ze dat ze het niet doen) mee zitten te lezen wat ik typ. Buiten dat heb ik het hier ongelooflijk naar mijn zin, ook al vond ik dat sommige dingen best wel heftig waren.
Zoals toen we aankwamen op het vliegveld, de gebouwen die op het vliegveld stonden zagen er nogal vervallen uit, en het 'wisselkantoor' was een half kapot bureautje met daarop een stukje karton geplakt met de wisselkoersen in een bijna onleesbaar handschrift geschreven. Over de toiletten nog niet te spreken, ja Pap, ik heb nog steeds een lichte fobie voor vreemde toiletten, maar dit sloeg echt alles! Er zat geen bril op de wc, en de deur zat onder het bloed!!!! Op de weg naar Techirghiol zag ik om de haverklap huizen die waren neergezet, maar omdat de BTW hier met 5% omhoog is gegaan, de lonen met 25% achteruit zijn gegaan, en ze hier een of andere regel hebben dat als de voorgevel nog niet af is, je dan geen belasting hoeft te betalen, de huizen (sommigen daarvan) gewoon niet worden afgemaakt. Dit bij elkaar gaf mij best wel een triest beeld van Roemenie, terwijl de mensen die ik tot nu toe heb ontmoet ongelooflijk aardig zijn, en zij deze situatie absoluut niet verdienen! Zo ook toen ik bijvoorbeeld gisteren met de meiden naar de manicure ging (ja Mam en zus, ik heb gelakte nagels, kunnen jullie je dat voorstellen?), omdat mvr. Illie dat leuk vond om voor ons te regelen. Eenmaal bij de manicure heeft die vrouw er uren tijd in gestopt, en hebben we voor vijf personen in totaal 25 euro betaalt, in Nederland krijg je daar misschien een afgeraffelde manicure van. Maar je kon wel zien aan die vrouw dat zij zo blij was dat ze weer geld had, en dat ze met ons mee lachte ook al verstond ze er geen bal van waar onze grapjes over gingen. Als er voor mensen die verstandelijk en/of lichamelijk geen mankementen hebben het al zo moeilijk is om hier rond te komen, kun je nagaan hoe moeilijk dat wel niet zal zijn voor de kinderen die hier uit het Sparta Rotterdam Kinderdorp komen als ze 18 zijn en een plaatsje in de maatschappij willen krijgen. Zij worden door de maatschappij hier niet als volledige mensen beschouwd omdat ze een handicap hebben, en omdat er voor de 'normale' mensen a zo weinig plek is, zullen zij hoogstwaarschijnlijk niet zelfstandig een leven kunnen opbouwen. En dat is hier zo triest, die kinderen hier hebben geen toekomst, de enigste toekomst die hen te wachten staat is het Caminspital. Ik ga vanmiddag ondervinden hoe het daar is, maar de verhalen die ik heb gehoord geven mij het idee dat het Caminspital niet bepaald een toekomst is om naar uit te kijken. Ik heb het idee dat dat ook wel het moraal is van deze hele reis, voor ons is het zo vanzelfsprekend dat wij een toekomst hebben, voor de kinderen hier niet, en wij moeten niet alleen de welvaart die wij hebben meer waarderen, maar ook het geluk dat wij een toekomst hebben! Ook is het zo dat die kinderen hier zo blij zijn als ze alleen al handjeklap met je mogen spelen, terwijl als je soms in een speelwinkel in Nederland bent, je kinderen krijsend en spartelend op de grond ziet liggen omdat ze geen playstation mogen. Ga eens na hoeveel kinderen in Nederland wel een playstation hebben. Het contrast tussen Nederland en hier is zo ongelooflijk groot, maar ik ben blij dat ik dat contrast heb mogen zien!
Tamara Breugelmans
DE LAATSTE LOODJES
Vandaag was de dag dat we eindelijk een uurtje langer konden blijven liggen. Aangekomen bij het Sparta Rotterdam Kinderdorp moesten we de stoelen en deuren naar boven dragen, om zo de kamers helemaal af te maken. Ja iedereen, de kamers zijn af! Iets om heel tevreden over te zijn.
Het was de bedoeling vandaag naar het waterparadijs Aqua Magic te gaan. Helaas was het weer hier niet goed genoeg voor, ja hoewel het bij jullie heel warm is regent het nu al twee dagen hier. Dus hebben we met zijn alle geschopt in het winkelcentrum van Constanta. Ook hebben de meesten van ons nog even hun eigen Aqua Magic opgezocht en even in de zee gezwommen, want echt heel koud was het eigenlijk niet. Nadat iedereen weer bij de busjes was, zijn we zo als dat ieder jaar gedaan wordt, met zijn alle gaan eten bij het restaurant Scapino. We zaten daar met heel de groep en de mensen van het Sparta Rotterdam Kinderdorp. Het eten was erg lekker en ook hier werd weer gespeecht. Cock deed zelfs een groot deel van zijn speech in het Roemeens, waar wij allemaal veel respect voor hebben. Na deze speeches kregen we allemaal een diploma voor het harde werk dat we gedaan hebben. Ook kregen we allemaal een kaart van de kinderen zelf om ons nog een keer te bedanken. Hierna was het tijd voor onze laatste avond, die op dit moment nog in volle gang is.
We weten zeker dat we namens alle jongeren spreken als we zeggen dat het een topweek was, dit we niet snel zullen vergeten.
Liefs
Isa Kleij & Marloes van der Kooij
HET EINDE, HET BESEF
Het is zover. Ik zit nu thuis, vanzelfsprekend achter de computer, terwijl ik nadenk over wat ons nou eigenlijk afgelopen week overkomen is. Wat we nou precies gedaan hebben in die 10 dagen. Wat we hebben betekend voor onze medemens. Vanuit mijn perspectief is deze reis volledig anders verlopen dan mijn verwachtingen. Ik had in de eerste plaats niet verwacht dat een band opbouwen met zowel verstandelijk gehandicapte als 'normale' weeskinderen die slechts Roemeens spreken zo makkelijk zou zijn. Het spelen en het communiceren ging allemaal vanzelf. Dit alleen was niet eens het mooiste van wat we met de kinderen beleefd hebben; wij zagen namelijk, vooral tijdens het diner met de kinderen, geluk op hun gezichtjes. Dit heeft, overigens niet alleen bij mij, het besef gegeven waar wij mee bezig waren, namelijk geluk brengen aan kinderen die zoveel hebben meegemaakt en nog zoveel moeten meemaken. Daarom ben ik droevig dat ik er nu niet kan zijn voor die kinderen, om ze nog meer geluk te brengen. Aan de andere kant, en ik denk dat ik hier namens de hele groep kan spreken, ben ik blij dat ik heb deelgenomen aan deze maatschappelijke stage, omdat ik nu ook thuis het besef heb van hoe ongelukkig wij soms kunnen zijn met zoveel bezittingen, en hoe gelukkig de kinderen uit het Sparta Rotterdam Kinderdorp zijn met zo weinig bezittingen. Het is stof voor ieder mens om over na te denken.
Buiten dit feit om, wil ik natuurlijk onze begeleiders bedanken, omdat zij ons de kans hebben gegeven om deze reis te maken. Zij zetten zich al langer in voor deze kinderen, en hebben in ieder geval een aantal van ons gemotiveerd om ons volgend jaar weer in te zetten voor dit project, en als het kan, weer naar het Sparta Rotterdam Kinderdorp te gaan.
De site zal overigens regelmatig geüpdate worden met foto's en nieuwsberichten, dus blijf op de hoogte!
Ook een bedankje aan onze kritische bezoekers, zonder jullie had deze website nooit een succes kunnen worden!
Alessandro Brewster
Het is heeeeeel vroeg als de wekker gaat. De dag dat we naar Roemenie gaan is nu eindelijk aangebroken. Hier hebben we een heel jaar naar toe gewerkt, sponsoren gezocht en geld opgehaald. Het is bijna onwerkelijk dat we er dan nu toch echt al heen gaan. Rond 6 uur zijn de meesten zoals afgesproken bij school. De meeste erg slapering. Maar ‘ gelukkig ‘ was er Cock, die iedereen wel wakker wist te houden. Om 6.10 vertrokken we naar Schiphol. Daar kwamen we om ongeveer 7 uur aan. Het inchecken liep heel vlot waardoor we nog wat tijd hadden om te winkelen en/of koffie te gaan drinken. Stipt op tijd vertrok het vliegtuig om om 13.15 uur plaatselijke tijd (12.15 uur Nederlandse tijd) in Boekarest te landen. Daar stond Olgun om ons te ontvangen. Snel de busjes in om te proberen op tijd in Techgirghiol aan te komen zodat we het Nederlands elftal nog konden aanmoedigen. In de busjes was het bloedheet en iedereen zat te zweten. Naar buiten kijkend viel ons op... nou niks want we gingen weerwolven! Hihi nee we hebben natuurlijk wel een beetje naar buiten gekeken. We zagen afwisselend mensen die in bouwvallen van huizen woonden maar even verderop mensen in dikke hummers.
Het weer kan hier zomaar omslaan. Gedurende de reis was het bloedheet en de zon scheen vol op, maar naarmate we dichter bij Techirghiol kwamen begon het te stortregenen en leek het op een mini-overstroming. Toen we eindelijk bij Vila Bella aan waren gekomen stond de tv al aan op de wedstrijd. Iedereen gooide zijn tas neer op een droog plekje en ging meteen voor de tv voetbal kijken. Gelukkig waren we nog op tijd om alle twee! de goals te zien:D
Daarna pakte iedereen zijn kamersleutels om de kamers te verkennen en eindelijk weer eens een lekker bed onder zijn billetjes te voelen. Dat hadden we nodig, want we waren kapot! Maar langer dan een minuutje rust hadden we niet. We gingen in één keer door naar Sparta Rotterdam kinderdorp om te kijken waar we deze week bezig zullen zijn en om te eten. Toen we daar aankwamen en uit het busje stapte stonden er al kinderen buiten om ons te verwelkomen. Ze kwamen meteen op ons af om handen te schudden en begonnen meteen handje klap met ons te spelen. na een tijdje werden ze door Olgun bij elkaar geroepen en moesten ze naar binnen. Wij gingen naar de eetzaal om avond te eten. Na het eten van een heerlijk zelfgemaakt pizza’tje kregen we ook nog eens echte Hollandse pannekoekjes. Voldaan en vermoeider dan ooit hebben we nog een rondje gelopen om het Sparta Rotterdam kinderdorp, langs het Caminspital en vervolgens door het dorp terug naar Vila Bella. Onderweg liepen er echt overal op straat, straathonden en katten.
Nu hadden we eindelijk wat tijd om onze kamers in te richten, ons op te frissen en wat uit te rusten. We hebben nog een stukje voetbal Ghana – Uruguay gekeken en gechilld in de kamers (met onze hoogstaande literaire cosmogirls). Rond elf uur/half twaalf, gingen de meeste naar bed en sommige bleven nog voetbal afkijken. Weltrusten en tot morgen!
PUTTING OUR BEST LEG FOR
Zoals elke nieuwe dag begon ik met het wegwerken van mijn glorievol-ochtendmoment met een koude douche en wat oefeningen.
Maar er was iets bijzonders aan deze nieuwe dag: het begon om 4:45, en owja we gingen naar Roemenie.
Een hele lange reis die eindigde om 18:00 uur lokale tijd, dus een 11 uur lange reis. De vlucht verliep erg soepel, maar toen we in de bus hoorden dat Nederland met 1-0 achter stond, hielden Cock, Erik en Paul op met het vertellen van sterke verhalen uit hun 'jonge jaren'.
De tweede helft van de wedstrijd konden we op de televisie volgen, want we waren inmiddels aangekomen. Wat er daarna gebeurde kan je natuurlijk wel raden: iedereen deed zijn kleren uit en begon elkaar spontaan te knuffelen.
De rest van de dag hebben we besteed aan een bezoek aan het Sparta Rotterdam Kinderdorp, kamers in orde maken, eten en de andere wedstrijd bekijken. Ook hebben we tijdens ons bezoek aan het Sparta Rotterdam Kinderdorp al een deel van de kinderen ontmoet en besproken wat we er allemaal gaan doen. Iets wat we in ieder geval gaan doen is: 'We are going to put our best leg for', he? Meneer Cock?
Nima Morkoc
DAG 1...
Voor Zappa en mij begon de dag weer lekker vroeg omdat we corvee moesten doen, ik weet niet van wie dit moest, maar als ik er achter kom, zal de persoon het verzuren!
Maar goed, een andere kwestie waar we ons mee moeten bezig houden is de kwestie van dat Zappa een nac-broekje aan had vandaag. Waarom, he, waarom?
Het ontbijt was heel goed voorbereid en precies op tijd klaar, dat kwam natuurlijk doordat IK Zappa de goede instructies gaf en zelf vooral veel naar het plafond ging staren.
Na het ontbijt bazelde de bazen het een en andere...haha...bazel...bazen...ok. En toen gingen we natuurlijk keihard aan het werk; schuren, schuren, schoonmaken, klussen, de badkamers en wc's verwijderd, de wasbakken in orde maken, de muren in orde maken etc.etc.
De lunch hadden wij natuurlijk ook voorbereid, Zappa en ik hadden onze speren al gepolijst om de schapen, varkens en kippen te vangen en dat leverde een hele lekkere lunch op. Daarna gingen we weer werken en zweten, zweten tussen onze billen, behalve ik, ik zweet niet tussen mijn billen.
Na het werken gingen we weer terug Vila Bella om de wedstrijd te kijken. Onderweg heeft Miek overigens nog een heldendaad verricht; een poessie uit de put gered. Dat compenseert weer voor het feit dat de vrouwen niet om 5 uur thuis waren om te koken...zoals het eigenlijk wel hoort.
Een wedstrijd gekeken, snelle douche en weer corvee: het avondeten klaarmaken en afruimen. Het bijzondere aan het avondeten was dat Zappa en ik ook eens met de opa's*konden chillen. En dit was natuurlijk super gezellig, vooral omdat ze geen alcohol dronken.
Op dit moment zijn Zappa en ik de blogs aan het schrijven en gaan daarna weer terug naar Vila Bella om de wedstrijd te kijken en vervolgens te gaan slapen en morgen er weer tegenaan te gaan, zoals echte mannen.
Nima Morkoc
RECHTZAAK
Het was weer een dag vol leuke en nog leukere dingen. Wat vandaag centraal stond was natuurlijk de rechtzaak tegen mij vanwege de blog van gisteren en de dingen die er in stonden (zie nieuws).
Ten eerste is er natuurlijk geen bewijs dat ik de blog heb geschreven, want iedereen had mijn naam er wel onder kunnen zetten. Overigens wel een heel leuk stukje.
Ten tweede zijn Alessandro en Berkalp de website beheerders en ligt alle verantwoordelijkheid bij hen.
En waarom zou ik in godsnaam ook maar ooit in mijn leven iets zeggen over de begeleiders, ik houd werkelijk waar van de begleiders en houd vooral van Cock.
Nou goed, dat was even een klein betoogje vooraf waarom ik niet de verdachte kan zijn maar het tribunaal was om 17.00, maar ik kom hier straks wel weer op terug.
De dag begon gewoonlijk met een ontbijtje en dat dan weer gevolgd door werk. Vandaag hebben we de muren en stoelen verder geschuurd, de sannitaire afdeling verder afgemaakt met Eric van Wissen als WC-meester. Verder heeft meneer Cock mij geleerd hoe er gestofzuigd kan worden als een echte vrouw, heeft Paul de 'professor dokter ingenieur' uitgehangen en heeft onze geliefde coordinator Meneer de Jong mij gewezen op het feit dat er in Roemenie voor 17.00 uur nog 'iets geregeld kan worden' , maar ik doe als blits persoon natuurlijk niet mee dit soort corruptie.
Net voor de lunch kwamen Patricks opa* opa en de aardige meneer die ook wilde sponseren. Maar wij gingen na de lunch vooral doorwerken; verfen, met de spons iets doen en het warm hebben.
Om vijf uur stipt was het zo ver: met Miek als mijn advocaat begon de zaak die voorheen gecorrumpeert was omdat de aanklagers de rechters waren en omdat er gevoelens meespeelde van de rechters die er eigenlijk niet toe deden.
Nadat iedereen al in de rechtzaal was, kwamen de aanklagers niet opdagen en wilden een uitstel tot 21.00 uur.
Het is nu 20.40 uur en we zullen de lezers op de hoogte houden...
Nima Morkoc
'CORVEE ZUIGT' - THIJS SEPPEN
Vandaag werden wij om 10 voor half acht gewekt door een klaarwakkere Cock. Er mogen geen andere benamingen worden gebruikt. (Lees vorige blog) (Technoteam C lijkt me geen aanrader) Oh, en over gister, daar zijn 'interessante' verhalen over te vertellen. (*kuch* Thijs *kuch*)'Nouja toen we wakker waren na de veel te koude douche gingen we met mevrouw Ilie naar SPARTA Rdam kinderdorp. Onderweg werden wij verteld dat wij saai waren en te weinig zeiden..-_-. (blabla) (etc) Uiteindelijk moest er gewerkt worden, wat neer kwam op schoonmaken.
Naja, schoonmaken, natuurlijk een ruim begrip. Je hebt de mannen die dat doen, en de anderen die het anders doen. Zoals de WC opknappen is prima werk voor de Michaels en de Thijsjes maakt liever het plafond schoon, wel met een hoge ladder natuurlijk.
Foebal! Foebal Foebal, is wat wij vandaag wel erg vaak gehoord hebben. Thijs wou na een tijdje niet meer omdat hij al zo vaak door de benen was gespeeld en Michael kon ook niet ophouden met huilen.
Toen moesten wij 'avond' Corvee doen. Wij dachten dat het makkelijk zou zijn, maar toen wij dachten klaar te zijn werden wij met een big smile aangekeken en verteld dat wij mochten afwassen, oftewel: schoonmaken.
Hierna hebben wij deze blog geschreven, en wij zullen zo waarschijnlijk weer gaan Foeballe.
de meningen die in deze blog zijn geuit hoeven niet per se de meningen te zijn van de bloggers.
Michael Roberts & Thijs Seppen
IK HEB EEN BROODJE...
Dankzij de heer Spruit zit iedereen "ik heb een broodje..." te zingen, maar goed. Vandaag stonden wij wat eerder op omdat we corvee hadden. Ik dacht dat het vandaag dinsdag was dus ik trok een oranje shirt aan, maar pas later kreeg ik te horen dat Nederland morgen speelde. Wat hard werken wel niet met het besef van de tijd kan doen. Het corveeen zelf ging erg goed, het was in ieder geval makkelijker dan het 'echte werk' dat we hier aan het doen zijn. O ja, vandaag gaan we barbecuen dus we hoeven niet te corveeen in de avond en we hoeven ook niet af te wassen in tegenstelling tot Michael en Thijs bijvoorbeeld. Dus dat is wel chill, maar goed. Vandaag zijn we dus verder gaan werken aan de kamers van de kinderen, met het schoonmaken, de vloeren bedekken met folie, wit verven etc. Daarnaast konden sommige vandaag ook voor het eerst aan de slag in de kassen, dus dat is ook erg goed nieuws. Ik zit me trouwens rot te zweten door de hitte terwijl ik dit schrijf.
En ik ben Doina en ik ben moe! Dat was Doina. Voorlopig weet ik niet meer wat ik moet zeggen aangezien het niet eens 12 uur is in Nederland dus ik ga maar is verder aan de slag anders begint iedereen te denken dat ik aan het luieren ben (wat ik eigenlijk ook aan het doen was).
En dan neem ik, genaamd Patrick dit verslag over. Berkalp heeft vandaag een easy job, een beetje verven enzo, maar ik, genaamd Patrick, moest daarintegen hard zwoegen in de hitte en in de regen bij de kassen. Na de flinke buien was het meteen weer droog en warm, maarja, de ververs en verfsters hadden daar natuurlijk geen last van. Dan over naar de BBQ van de heer Nicolae, de baas van het pension. Hij had, speciaal voor ons, een BBQ voorbereid wat bestond uit: Eten, eten, veel eten en meer eten. Kortom: prima en geslaagd. Met een ijsje als toetje. Doina en Anna hebben toen een aanzet gemaakt voor een top-avond/nacht (tot half 1, toen we geforceerd werden naar de kamers te gaan, ondanks de sfeer) door een aantal geweldige nummers te zingen met hun geweldige zangtalent. De geliefde engelsdocent heeft de playlist inelkaar gezet toen we gezamelijk, met zijn allen en met iedereen* de avond rond gezongen hebben onder begeleiding van Ale Ale Alejandro met zijn Gitaar en Ukelele.
Hoogachtend,
Berkalp Doganer et Patrick Juch
* inclusief Cock, met Cee Oo Cee Kaa en Erik, die de sterren uit de hemelen deden vergaan.
HET TRIBUNAAL
Het zijn harde dagen. Bij aankomst kwamen wij slecht weer tegen, waardoor de moed voor zonnige omstandigheden ons in de schoenen zakte. Het tegendeel is waar, het is hier nu ontzettend warm en mijn t-shirts moetne om de 2 uur vervangen worden. Ik ben daar niet de enige bij trouwens. Een opmerkelijk feit is dat de begeleiders zich wat aangevallen voelen door ons, de onschuldige leerlingetjes en daarbij elke mogelijkheid begrijpen om hen te veroordelen.
Zo gebeurde dat ook gisteren. Zappa S. en Nima M. werden veroordeeld wegens laster op de site. Ik als webmaster zou daarbij nauw betrokken zijn en werd daardoor medeplichtig geacht. Wel raar dat mijn collega webmaster daar niet bij betrokken werd, maar dat laten we voor wat het is.
Zoals u weet uit de blog van M. van 4 juli, werd het tribunaal uitgesteld naar een later tijdstip, namelijk naar 21:00 uur. De griffier (de professor doctor meester ingenieur) daarentegen dacht daar wat anders over, en zorgde voor een verdere vertraging van een kwartier. Eenmaal met het tribunaal begonnen, selecteerden wij een rechter, namelijk Edelachtbare A. Ilie. Volgens mijn oordeel deed zij haar werk goed en kwam overtuigend over, evenals onze advocate, mr. M. Teunissen. Zij kwam met 2 geweldige tegenargumenten betreffende de term 'opa', en zorge daarvoor de de vastgeketende, appelbijtende 'criminelen' Nima M. en Zappa S. niet langer zonder achternaam aangeduid hoeven te worden.
Toen de aanklagers, aangesproken in 'Formal English' door mr. M. Teunissen, trokken de aanklagers het niet meer, vooral E. van wissen (Erik). Onze vriendelijke beul onderbrak het tribunaal met regelmaat, wat voor irritaties zorgde bij onder andere de jury. Deze jury kwam ook door dit zwakke optreden tot de conclusie dat de aanklagers gewoon fout zaten. Inmiddels hebben Zappa Spruit en Nima Morkoc een aanklacht gedaan wegens valse beschuldiging van laster. De opa's* zullen vast nog wel een keer worden berecht, wanneer weten we niet.
Tot zover dit bericht over het tribunaal.
Natuurlijk is er ook gewerkt deze dag. Keiharde arbeid in de zon, inademen van verfdampen in de kelder (maakt u geen zorgen ouders, we gingen regelmatig een luchtje scheppen) en het prepareren van de kamers voor het witten waren aanwezig. Aan het eind van de dag speelden we met de kinderen, wat prachtig is. Je ziet dat deze kinderen aandacht willen, en het feit dat wij ze dat kunnen geven, samen met een betere leefomgeving, dat is toch iets moois?
Alessandro Brewster
KLEUREN KIEZEN
Hoooi trouwe lezers van onze Roemenie-blogs!
Heel stiekem is het niet mijn beurt nu een blog te schrijven, toch doe ik dat muwahahah.
Samen met een groep van ongeveer 9 personen zijn wij binnen in het hoofdgebouw van het Sparta Rotterdam Kinderdorp heel hard bezig om de slaapkamers van de kinderen op te knappen en hun 'woonkamer'. In dit gebouw wonen de meest kansrijke kinderen. We hebben onder andere de kamers gegrond en gewit. Op dit moment wordt er verf gehaald, dus kunnen we snel beginnen met het in kleur verven van de slaapkamers evenals de woonkamer. Hoe graag wij de slaapkamers van de kinderen ook in vrolijke felle kleuren willen verven, gebeurt dit niet. De kinderen hebben een rustige omgeving nodig en kleuren spelen daarbij een grote rol, daarom hebben wij uiteindelijk rustige, zachte maar toch vrolijke kleuren uitgezocht voor de kamers en de woonkamer.
Zo, genoeg over het werk. We doen het natuurlijk voor de kinderen. Ze zijn allemaal zo enthousiast en vrolijk en willen altijd met je spelen! Een aantal willen ook ontzettend graag helpen met werken, de kwasten worden bijna uit je handen getrokken. Als we ook maar heel even de tijd hebben spelen de meeste van ons met de kinderen. Ze zijn zo lief en ontzettend blij met je aandacht.
Op zondagavond was het fototoestel mee naar de speeltuin toen we na het eten met de kinderen aan het spelen waren. Er zijn super veel leuke en lieve foto's gemaakt. Er was zelfs 1 jongen die een hele fotoshoot wilde! We hebben helaas op het moment een beetje ruzie met de hardeschrijf van meneer De Jong. Daarom is het nog niet mogelijk de foto's te uploaden op onze Roemenie-site. Ze zullen echt zo snel mogelijk volgen. Na even gestopt te zijn met mijn blog, is het nu gelukt de foto's van de harde schijf te halen, jeej! Dus die kunt u ook bewonderen onder het menu ' foto's'.
De kleurenverf is zojuist gearriveerd, dus ik ga weer verder met schillderen!
Marloes van der Kooij
BUNA!
Buna (hallo),
Het is dinsdag 6 juli 2010 (4:31). Mijn broertje is al 40 uur en 31 minuten 15 jaar. Van harte gefeliciteerd. Thijs, Mumbiaurc een Roemeense guy en ik zijn net klaar met een kamer verven (groen) dus vond ik het even tijd voor pauze. De rest is nu bezig met de deuren lakken, aan de kassen werken en de meisjeskamers verven (die worden roze).
De kinderen hier in het kinderdorp vinden het heel leuk dat we er zijn. Volgens mij kijken ze echt het hele jaar uit naar deze week. Ze trekken ook regelmatig even je aandacht en de jongens vragen vaak of je mee komt voetballen. Maar tijdens de werktijd kunnen we natuurlijk niet met de kinderen spelen anders komt het werk niet af.
Ik ben blij dat ik vandaag binnen werkte, want buiten in de zon is het erg zwaar werken in de hitte. Ik hoorde dat het vandaag 38 graden zou zijn geworden, maar het was wel een beetje bewolkt dus dat geloof ik niet helemaal. Er zou ook heel veel geregend hebben waardoor er lichte overstromingen zouden zijn. Maar daar hebben we ook niets van gemerkt. Het weerbericht in Roemenie klopt dus ook niet altijd. Wel heb ik nog steeds respect voor de mensen die buiten aan de kassen moesten werken, want het was nog steeds erg warm.
Buiten het kinderdorp zijn de meeste Roemenen ook heel aardig met een paar uitzonderingen, zoals de man die gister zomaar “poela poela” tegen ons zei, wat “lul” bleek te betekenen. Het corveen valt tot nu toe ook hartstikke mee; Frank en ik hebben alleen nog maar twee keer de tafel gedekt en een blog geschreven. Ik hoop alleen wel dat er geen/weinig afwas is, want dat is natuurlijk iets minder leuk.
Na het werken in het sparta kinderdorp gaan we terug naar het hotel. Het is daar heel gezellig en eigelijk best wel lux. Iedere kamer heeft een tv en toen we aankwamen stond er al een tv buiten waar we de kwart finale van nederland met zijn allen konden kijken. De douche, die ze “dus,” noemen is bij ons wel iets minder luxe (zonder slot en douchekophouder enzo, maar nog steeds okee). Bij de andere kamers is de badkamer wel gewoon heel netjes. De hoteleigenaar is ook een hele aardige gast en we mogen elke avond gewoon muziek maken en zingen tot laat. Vanavond gaan we de halve finale en waarschijnlijk nog een afterparty, want nederland wint sowieso. Kortom het is heel gezellig in Roemenie!
Bas Rexwinkel
HARD WERKEN MAAKT MOE, MAAR OOK VOLDAAN ;)
Op een zonnige morgen in Techirghiol werd er hard gewerkt door zestien coole Rotterdammers, samen met hun onwijs prominent aardige begeleiders. Op verschillende plaatsen werd arbeid verricht. In de kas (of bij de kas) is een pad gegraven, en binnen werden de muren van de slaapkamers en de woonkamer geverfd. De kamers die geverfd werden waren bedoeld voor die kinderen die waarschijnlijk nog eens terug in de samenleving zouden integreren en moesten er dus netjes uit zien.
Om te beginnen moesten de kleuren uitgekozen worden, want dat was nog niet gebeurd. Er werd besloten om de jongenskamers lichtgroen te maken, de meisjeskamers lichtroze en de woonkamer lichtoranje. De keuze voor de kleuren was zo dat de kinderen die er zouden gaan slapen er rustig van worden.
Omdat de kleuren nog niet uitgekozen waren, en dus ook nog gekocht moesten worden, was het voor de verfgroep een rustig begin aan een dag waarop het 38 graden zou worden. Toen de verf er dan uiteindelijk was kon het verven beginnen. Eerst de kleine, groene kamers verven, wat grotendeels af wasten tijde van de lunch, daarna de wat grotere, roze kamers, wat aan het einde van de dag af was, en ondertussen nog even het plafond van de oranje kamer witten. De ververs hadden het er druk mee.
Toen al het verfwerk af was waren de ververs moe, en besloten ze om even uit te rusten in de zon. Ondertussen lagen de materialen nog in de kamers, dus moesten de ververs weer naar binnen om te gaan opruimen.
Na het harde werken was het tijd om terug naar Villa Bella te gaan, even op te frissen en daarna terug te gaan naar het Sparta Rotterdam kinderdorp om het diner te nuttigen. Gelukkig was er na het diner tijd om even met de kinderen te spelen, want daar wordt iedereen vrolijk van. De kinderen houden er van om aandacht te krijgen, en de coole Rotterdammers vinden het ontzettend leuk om die kinderen zo te zien lachen.
Toen iedereen weer terug was bij Villa Bella, werden de oranje kledingstukken aangetrokken, want het Nederlands elftal zou die avond gaan spelen. De televisie die buiten stond werd aangezet en, hoewel de kleuren niet altijd even goed zijn (Nederland speelde in het roze, en Uruguay in het groen), was het heel gezellig om met zo’n groep te kijken. Naast de Nederlanders keken ook nog een aantal Roemenen mee, en met zijn allen zagen zij Nederland winnen van Uruguay, en zo in de finale van het wk komen. Dat had niemand van te voren serieus gedacht (deze schrijver niet in ieder geval).
Vrolijk van een gewonnen wedstrijd, moe van een vrolijke avond de dag ervoor, met een hoop gezang, maar vooral moe van het werken en spelen met de kinderen (vooral het werken, natuurlijk) ging iedereen vroeg naar bed, om de dag erop weer met goede moed aan den arbeid te gaan.
ECHIPA MICA FOR LIFEEE
Het begon vandaag vroeg. 7 uur om precies te zijn. Het was corvee tijd (zoals voor iedereen die hier aan de blog tafel zit) voor Kim en Anna, wij dus. Het is vast al een keer door de andere gezegd, of niet, maar dat betekent bordjes en bestek neerleggen, heel zwaar werk dus. Na een stevig ontbijtje met een eitje, haha dat rijmt, hebben we buiten nog even die chilling gezet en toen begon het echte werk. Met de bergschoentjes en de handschoentjes aan ging Echipa Mica (klein team) wat inmiddels al aardig was geslonken omdat deuren verfen ook moest gebeuren.
Gisteren was het pad naar de kas al aangelegd door ons, de masters of disaster, en de sterke boys (inclusief Miek) hadden al een aardige geultje gegraven. Dat aardige dat echt best wel heel erg aardig was moest vandaag nog wat groter worden en er moest een mooi brugje geconstrueerd worden. Als rasechte Hollanders was dit natuurlijk een eitje voor ons. Not. Nee het was best wel heet, best wel heel erg. En ja, we hebben ons ingesmeerd maar het zweet droop van onze voorhoofden en de nodige waterverkoeling zorgde ervoor dat alle zonnebrand er net zo makkelijk weer af werd gewassen. Maar lieve oudertjes van ons, maakt u geen zorgen, wij hebben een voorraad after sun bij ons. Schijnt.
Gelukkig werden we ook nog verlost uit ons harde werk door Alina Illie met een voorraadje watermeloenen waaarvan de restjes vervolgens vakkundig door de miertjes zijn weggevoerd. Lang leve de natuur. Onze geul en bijbehorende brug was eindelijk af en prachtig en mooi en perfect en het was tijd voor la lunchbreakos. Props voor Zappa dat hij voor ons de tafel gedekt had omdat Anna en ik (Kim) de tijd vergeten waren. Onze lunch bestond uit een kippensoepjes met Roemeense dumpling, bolletjes mais, bloem en rijst voor de kok leken onder ons. De Roemeense delicatessen waren nog niet op want na de soep kregen we nog Roemeense gehaktbalachtigen met aardappelpuree, sla en stukkie fruit na. Wij zijn dus lekker gezond bezig. Moet ook wel, anders lig je binnen no time op de grond.
Lunch voorbij en wij weer aan die Arbeit. Het geultje bleek nog niet perfect te zijn. Het water stroomde de verkeerde kant op en dat kan je niet echt hebben als je in een regenbui het water probeert af te voeren. Rosa en Anna hebben nog als echte bikkels kapotte glazen van de kas geruimd. Het gat bij de ingang van de kas (ja, de ingang van de kas bestond uit een gat) bleek gister nog niet helemaal goed gevuld te zijn dus dat moest ook nog even gebeuren. Met veel modder op elk denkbaar stukje lichaam tot resultaat.
Oh, en Nima schijnt in de isoleercel gezeten te hebben. Niks van gemerkt maar hij had het vast verdient J Voor alle belangstellende; hij is er weer uit en maakt het goed.
Dat was bijna het einde van een lange dag werken. Eerst nog een grondige douchebeurt, corveetijdje en een overheelijke pasta bolognese. Bijna net zo lekker als thuis. Bijna. Cock en Rene de Jong hebben afgedroogd met een afwassende Alina Illie aan hun zijde. Heel lief, dat moest even gezegd worden. Het moment na de pasta bolgnese is nu aangebroken. Wij zitten hier en jullie zitten daar. En nu gaan we deze blog op de website en lekker met de kindertjes spelen. We kunnen nu niet meer vertellen over alle spannende dingen die we vanavond gaan doen. Misschien doet iemand dat morgen nog wel. Misschien ook niet.
Ohja! We hadden vandaag ook nog hooggeeerd bezoek. De vice-president van de provincie Constanta en de manager van de raad van de kinderbescherming van diezelfde provincie zijn nog even langsgekomen. Dat vonden we wel even belangrijk om te vertellen.
Groetjes, doei, dag, tot ziens, fijne dag en laterz alligatorz
Die Kiminator und die Annator
LADY GAGA IN ROEMENIË
Dames en heren, het is echt waar, de wereldberoemde zangeres Lady Gaga (die overigens hele slechte muziek maakt) is gesignaleerd in Techirghiol, Roemenië. Waar men dacht dat deze vrouw (of man, daar is de gemeenschap het nog niet over eens) alleen aan zichzelf, geld en zichzelf dacht, heeft een betrouwbare bron haar zien werken in het Sparta Rotterdam kinderdorp. In het dagelijks leven gaat deze persoon door het leven als Doina Mani, hoewel wij vermoeden dat dat slechts is om haar ware identiteit niet te hoeven prijs geven. Bij de kinderen in het Sparta kinderdorp kan ze echter even helemaal zichzelf zijn, en noemt iedereen haar Lady Gaga.
Het lijkt erop dat een van haar partners in arbeid haar muse is, waarop haar wereldhit ‘Alejandro’ gebaseerd is. Alessandro Brewster, waarschijnlijk ook een alias, wordt binnen het kinderdorp veelvuldig Alejandro genoemd, zowel door zijn partners als door de kinderen. Eerder deze week probeerden Lady Gaga en haar muse, Alejandro, nog de geruchten de kop in te drukken door de kinderen te verbeteren, maar ze hebben nu ook wel door dat dat geen zin heeft, en ze laten de dingen nu maar gewoon hun verloop gaan.
In het kinderdorp doen deze beroemde wereldburgers heel goed werk. Vandaag alleen al hebben ze het verven van een zestal muren afgemaakt, deuren geverfd, vloeren schoongemaakt en in het winkeltje gewerkt. In dat winkeltje, waar tot vandaag nog geen seconde in was gewerkt, hangen nu alle houders voor de schappen, en de schappen zelf zijn ook al bijna opgehangen. En dat alles met maar een arbeider, Rosa Boute.
Op dit moment zijn een aantal werklieden aan het kijken in het nabijgelegen caminspital, waar volwassen gehandicapten zitten. Morgen gaan Lady Gaga en Alejandro zelf het caminspital bekijken en daarnaast gaan ze morgen nog de laatste hand leggen aan de verschillende projecten die deze week zijn beet gepakt.
Dames en heren, houdt uw ogen open, want ook u zou een beroemde wereldburger kunnen tegenkomen. Onze verslaggever was zomaar in het Sparta Rotterdam kinderdorp en had daar het genoegen om Lady Gaga en Alejandro tegen te komen, maar het zou zomaar kunnen dat een Barack Obama in die bouwplaats bij u in de buurt aan het klussen is.
Rosa Boute en Alessandro Brewster
VERVERS WORDEN ONTVERVERS
Vandaag, rond een uur of een, waren we eindelijk klaar met het verven van de slaap- en woonkamers. Met zijn achten waren we al sinds dinsdag non-stop bezig met verven, en als je zo druk bezig bent gaat er altijd wel iets mis. De vloeren van de kamers die we hebben geverfd waren helemaal vies van het melken en verven. Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten, en wie vlekken maakt moet die dus ook weer opruimen.
Daarom gingen we vandaag, gewapend met zeep, cif, sponzen, doekjes en allesreiniger, de vlekken te lijf. Vooral de vlekken van het melken zijn erg moeilijk weg te halen, bleek. Naast de vloeren moesten ook de ramen schoon gemaakt worden, zowel van binnen als van buiten. Gelukkig zijn de meeste vlekken weg, en kunnen we eindelijk het tapijt gaan leggen, waardoor de kamers er al een stuk meer af uit komen te zien.
Op dit moment wordt het tapijt een voor een in de kamers gelegd. Het is een soort bruinachtige kleur. Ook worden alle deuren nog geverfd, en werden wij gevraagd om toch nog even te komen helpen. “We zijn klaar met verven, yes, nu kunnen we deuren gaan verven!” De deuren zijn de afgelopen dagen in een drietal (en in sommige gevallen zelfs een viertal) witte grondlagen geverfd, waarna ze nu in de uiteindelijke kleur geverfd worden.
De deuren worden gebroken wit. Een beetje jammer. Het lijkt wel alsof Roemenen geen smaak hebben. De muren en plafonds van de kamers zijn nu mooi geverfd, onder andere in echt wit, dus passen gebroken witte deuren daar niet echt bij. Ook de kleur van het tapijt getuigt van een minder ontwikkeld smaak orgaan. Door de bruinachtige kleur lijken de kamers een stukje kleiner te worden, bovendien had een onzer grootouders deze kleur tapijt “twintig jaar geleden al liggen”.
Buiten deze kleine ‘tegenslaagjes’ gaat het werk gestaag verder. Het tapijt wordt dus al gelegd, de deuren worden nu dan in de echte kleur geverfd en bij de kas zijn we nu met minder mensen bezig, omdat het werk daar ook al bijna af is. Het enige dat nu nog echt moet gaan gebeuren is dat de kamers moeten worden ingericht en dat het winkeltje moet worden afgemaakt.
Vandaag en morgen gaan we bovendien in twee groepen naar het caminspital. We hebben nog geen idee wat we daar kunnen verwachten, maar we zijn gewaarschuwd dat we wellicht met knikkende knieeën, gebogen schouders en watervallen van tranen terug komen...
Frank van Baarle & Marloes van der Kooij
SOLDIER ZAPPA SIGNING IN.
Hallo allemaal. Ik moet nu blijkbaar iets gaan vertellen over hoe het er hier aan toe gaat. Nou, dan gaan jullie het krijgen ook. We beginnen bij onze verblijfplaats, Genaamd ' la vila bella'. Nima en ik hebben een kamer daar zeg je dus geen'u' tegen. Toen ik ging douchen, vond ik dat het zo raar rook. Dat kwam omdat mijn grote vriend 'Meneer B' zijn boodschap aan het doen was. Dan heb je het kwartiertje lopen naar het sparta kinderdorp. Alle roemenen kijken ons aan alsof we eruitzien als nima. en als je aan het einde komt, staat er een vrouw klaar die voor iedereen een oordeel klaar heeft. Ze zegt ook graag ' gipsy' tegen bepaalde personen. Ik noem geen namen. nima. Eindelijk aangekomen bij het Sparta Kinderdorp krijg je een ontvangst van de kinderen alsof je het WK 10x hebt gewonnen in 1 dag.
Dan nu de alinea over het werk wat we hebben verricht. De groep is verdeeld in 3 groepen. De ' deurenverfers', ' Kaswerkers' en de ' Harde werkers'. Ik zit in de laatste. Wij nemen namelijk met onze squad de kamers flink onder handen. Nadat ik twee dagen plafonds had gewit, en inmiddels een arm had die het niet meer deed. Jammer genoeg. haha. oke genoeg. Maar daarna hebben we met onze groep alle kamers mooi een kleurtje gegeven. En zijn inmiddels bezig met de vloerbedekking.
En nu de alinea over de bijzaken. Nima vond het namelijk erg grappig om mij op te sluiten in de eerste ochtend dat hij eerder opstond dan ik. We hadden afgesproken dat nima om 7 uur zou opstaan. Maar dit werd tien voor acht. 5 minuten later dan ikzelf. haha heel leuk nima, waardeer het. Vandaag na de lunch gingen Monsieur Cock en Madame Erik even een ADF doen. Oftewel een ' after dinner fart. Je ziet wat voor effect het heeft gehad op de groep, iedereen was KO voor een paar minuten. Wel makkelijk voor mij, ik had er weer wat extra lei (Roemene euro's) bij. Wat ook grappig is dat de kinderen helemaal gek worden als er een camera in de buurt komt. Gisteravond was het namelijk 1 grote chaos op het plein. Het leek net of Turkije door was naar de laatste zestien bij het EK op hofplein.
Dit is is mijn laatste bedank Alinea. Tjibbe, omdat ik altijd positief kan blijven dankzij jou. Lydia, door alle moederlijke liefde die ik ontvang hier in roemenie. Moeder van Nima, omdat ik er altijd heerlijk eet en prima thuis voel. Het gevoel dat nima mij hier niet geeft. Trouwens Nima eet zijn bord helemaal op. Geen zorgen. Moevrouw Illi omdat ik vanavond heerlijk heb gegeten. En als laatste wil ik berkalp bedanken, omdat hij zorgt voor 60 procent van mijn grappen van deze week. Owja en de laatste zijn Mijn zusje en Nima's zusje, omdat we nu inzien hoe leuk het is om met je zusje te spelen in plaats van te pesten.
Dus al bij al ouders en verzorgers, maak jullie geen zorgen over de kinderen. We hebben het hier prima, het is retegezellig en de meegekomen leraren zorgen perfect voor ons. Wij gaan nog even een paar dagen even Rocken. En dan spreken we elkaar Zondag weer. Als we wereldkampioen zijn.
Soldier Zappa Signing out.
NIMA BLOG NO3
Als lezer vroeg je jezelf vast af waarom mijn aanwezigheid op de site afwezig was. Dit is makkelijk uit te leggen; na de rechtszaak die wij in alle glorie
hebben gewonnen met een geweldige advocate, konden de begeleiders het niet meer aan. Zij ontvoerde mij in mijn slaap en gooide mij letterlijk de isoleercel in.
Nu ben ik ontsnapt en kan ik snel even het een en ander schrijven.
Als ik zondag niet terug ben in Nederland was het de schuld van een van de begeleiders, behalve Miek, want zij is heel tof en mevrouw Ilie, want zij zorgt voor het eten. Of misschien was het de schuld van alle slakken die ik per ongeluk heb kapot getrapt met mijn coole werkkisten.Nee oke, er is wel het een en ander gedaan...zachtjes uitgedrukt. Lekker veel schuren enzo. Ik laat de foto’s wel voor zich spreken.
Ook krijgen we ondanks onze vrijspraak leuke taken zoals koffie brengen in de ochtend en Erik’s pampers vervangen...die heeft hij nodig voor zijn kale zwetende hoofd.
Veel tijd heb ik niet meer, ik ben namelijk niet graag te laat...HA HA. We moeten terug naar 'vila bella'. En dan volgen we allemaal onze Cock..behalve de meisjes natuurlijk.
FEEST TRALALA
Zondag rond deze tijd zijn wij weer terug in Nederland om te vieren dat Oranje wereldkampioen isJ! Maar voorlopig zijn we nog in Techirghiol.
Gisteren hebben wij iets morgen meemaken dat nog geen enkele andere groep heeft meegemaakt. We hebben de hele avond met de kinderen mogen spelen. Eerst speelde ons eigen Nederlandselftal (lees: de jongens van de roemeniegroep) tegen de aanwezige Sparta-leden (lees: de begeleiders en de mannen van het kinderdorp). Helaas heeft Nederland deze wedstrijd wel verloren maar ondanks dat feit heeft iedereen genoten van de wedstrijd. Ook hebben de kinden van het Sparta Rotterdam Kinderdorp heel hard gejuicht en plezier gehad.
Daarna verplaasten wij ons naar het gebouw ernaast waar we zouden gaan eten met de kinderen. Toen we daar aankwamen mocht Michael eerst de kaarsjes uitblazen op een hele mooie zelfgebakken taart. Want zoals u al had kunnen lezen was Michael gisteren jarig. De taart was gemaakt door de koks van het Sparta Rotterdam Kinderdorp. Het was allemaal geregeld door de Michaels ouders die hem ook een onvergetelijke verjaardag wilde bezorgen, ondanks dat zij in Nederland zaten is dit zeker gelukt!
Hierna hadden we de tijd om samen met de kinderen te dansen. Iedereen genoot van de muziek en de gezelligheid. Zo dansten we met zijn allen de macarena en de ons eerder deze week geleerde ‘pinguin-dans’. Het was heel mooi om de kinderen zo zorgeloos met ons te zien dansen.
Tussen het dansen door moest natuurlijk ook gegeten worden. Aan een heel lange tafel zat onze groep gemengd met de kinderen te eten. Ondanks dat echt praten met de kinderen niet lukt vanwege het verschil in taal, werd er druk gecommuniceerd met handen en voeten. We hebben ze onder andere duidelijk gemaakt dat schudden met een colaflesje niet de bedoeling is, maar daar trokken ze zich niks van aan xD.
Vervolgens volgde de speeches, waarin nog eens werd verteld hoe belangrijk deze week voor de kinderen was. We zijn wel honderd keer bedankt, maar het enige dat op dat moment voor ons telde waren de blije gezichten van de kinderen. Ook werd het ons hier pijnlijk duidelijk dat de week al bijna om was.
Toen duidelijk werd dat we de kinderen een vakantie hadden geschonken en de kinderen helemaal uit hun dak gingen, veroorzaakte dit toch wel een brok in onze keel. Maar deze avond was voor de kinderen en waren heel blij hen een onvergetelijke avond te bezorgen, dus al snel waren we weer gezellig aan het dansen met zijn allen.
Na weer gedanst te hebben konden de meesten van ons weer even bijkomen toen Anna, Doina en Alessandro hun muzikale talenten lieten horen. Begeleid door Alessandro op gitaar zong Doina het nummer ‘Vivre’. Dit liedje raakte bij vele personen de gevoelige snaar. Vervolgens was het tijd voor een swingend liedje. Met hun zelfgemaakte nummer ‘Mascarpone op m’n lange benen’ lieten zij de kinderen vrolijk dansen. Als laatste sloten Anna en Alessandro hun muzikale bijdragen af met het nummer ‘Celia Trigger’ van Marike Jager.
Toen was het tijd voor taaaaart!! Er waren twee taarten, één voor Michaels verjaardag en één voor ons als bedankje voor al het werk. De avond werd dansend voortgezet. Zelfs toen iedereen afscheid had genomen van de lieve kinderen uit het Sparta Rotterdam Kinderdorp, ging het dansfeestje nog even door, totdat het ook voor ons tijd was om ons bedje op te zoeken.
ER IS ER 1 JARIG…
Dag allemaal! Hier volgt de eerste blog van onze laatste officiele werkdag. Het is vandaag al weer vrijdag, de week is ontzettend snel gegaan!
Alle vloerbedekkingen worden nu vastgelegd in de kamers en vervolgens worden de plinten terug op hun plaats geschroefd. Iedereen is druk bezig met de laatste dingetjes. De rails voor de gordijnen worden weer opgehangen met de gordijnen en de deuren van de kamers zijn zojuist voor de laatste keer geschilderd. We hopen alles na het middageten af te hebben. (alleen de deuren zijn dan nog niet in de deurposten geplaatst omdat de verf 12 uur nodig heeft om te drogen).
Helaas is er ook een dikke tegenvaller vandaag. Sinds gisteravond vijf uur precies heeft het niet meer gestopt met regenen. Bliksem en onweer vergezellen deze regen af en toe. Er zijn een aantal straten die helemaal blank staan van de regen. Gelukkig zitten wij vlak bij een meer waardoor er geen kans op overstromingen bestaat! (dus ouders, wees niet ongerust!)
Deze regen testte meteen uit of de geul die het team van Miek gegraven had bij de kassen wel werkte. Ik kan met volle trots melden dat zelfs onder deze hevige regenomstandigheden het water goed wordt afgevoerd uit de kassen! (zie foto hieronder)
Om nog even iets leuks te melden vandaag... Er is er 1 jarig!! Michael is vandaag 17 jaar geworden!! Dit gaat natuurlijk niet zomaar aan ons voorbij. Vanochtend is iedereen extra vroeg zijn bed (lees:heeel slaperig) uit gekomen om Michael te feliciteren met zijn verjaardag. Op de gang voor de kamer waar Michael en Thijs slapen had iedereen zich verzameld samen met drie grote vuilniszakken vol met opgeblazen ballonnen. 'Lang zal hij leven' zingend kwamen we met zn alle de kamer binnen en gooide we de ballonnen door de kamer. Ik weet zeker dat Michael nog nooit met zo veel enthousiasme wakker is gemaakt, haha. Bij het ontbijt hebben we het feestje doorgezet met prachtige cadeaus ingepakt in roze toiletpapier. Later op de dag zullen waarschijnlijk nog meer cadeaus volgen.
Na heel veel werken heel deze week (eigelijk moet daar soms iets meer over geschreven worden) hebben we na het werk en het avondeten tijd voor ontspanning. Gisteren heeft mrs. Ilie geregeld dat de meisjes van onze groep even heerlijk konden ontspannen bij de mani- en pedicure. Direct na het werk zijn er 4 gegaan en na het eten de andere 4. Onze teennagels zijn heel erg mooi gelakt evenals onze vingernagels. Bij de meeste zit er ook nog een mooi bloemenmotief op de ringvinger. Bij deze; mrs. Ilie, bedankt voor de tip en het regelen!!
Zo vind ik het wel weer genoeg geweest. Ik ben blij dat ik het allemaal kan typen, praten gaat niet zo goed meer aangezien ik nogal schor ben xD.
hieronder en in de map foto's worden nu nieuwe foto's geupload.
Enjoy!
Marloes van der Kooij
AUTOFIETSEN
Gisteren heb ik een ontdekking gedaan, als je twee fietsen naast elkaar plakt heb je net een auto. Niet een normale auto, maar een soort van Smart zonder dak, want je hebt maar twee officiele zitplaatsen, tenzij je de bagagedrager ook als zitplaats meerekent, maar ik zie dat persoonlijk meer als een soort achterbak. Zitten Kwik, Kwek en Kwak bij Donald Duck eigenlijk ook in de achterbak, of is dat echt een bank? Dat heb ik nooit geweten. Als je rood geverfd karton om de twee fietsen heen plakt is het eigenlijk precies de auto van Donald Duck, nee een blog.
Okee volgende alinea, misschien moet ik even uitleggen waarom ik niet vertel wat er hier gebeurt, u kunt kiezen uit de volgende antwoorden:
a. Michael is jarig
b. er gebeurt hier niks
c. alles staat al op de website
d. mijn regenjas is rood
www.jebentzelfeen.nl/Olgun.
Okee genoeg gekkigheid, ik ben Doina en ik heb het idee dat alles wat ik wil schrijven al op deze blog staat, Marloes heeft al geschreven wat er vandaag en gisteren gebeurd is, en de gebeurtenissen daarvoor staan er ook al op. Het enige wat er nog mist is een beetje Roemeense cultuur. De groep is heel aardig, maar ze kijken niet verder dan de hekken van het Sparta Rotterdam Kinderdorp. Ik daarentegen doe dat wel, ik ben dieper in de Roemeense cultuur gedoken, ik heb me verdiept in hun gebruiken en gewoontes en heb in mijn zoektocht een geweldige muziek stijl ontdekt. De Doina is een triest volkslied, en het heet de Doina, en ik ook, daarom vind ik het leuk. Michael en Allesandro hebben alleen echt geen respect voor de Roemeense gebruiken en kraken het volledig af. Hier is een link met een kwartier lang mooie Roemeense muziek, speciaal voor jullie, geniet ervan! Duik in de Roemeense cultuur! En als je Frans kunt staat er ook nog een mooi verhaaltje bij.
IT’S THE FINAL COUNTDOWN
Deze computer doet niet wat ik wil (dat is ook niet zo gek als je nagaat dat alle onderdelen open en bloot liggen) en ik word nogal zeuwachtig van de mensen die naast mij zitten en stiekem (ook al zeggen ze dat ze het niet doen) mee zitten te lezen wat ik typ. Buiten dat heb ik het hier ongelooflijk naar mijn zin, ook al vond ik dat sommige dingen best wel heftig waren.
Zoals toen we aankwamen op het vliegveld, de gebouwen die op het vliegveld stonden zagen er nogal vervallen uit, en het 'wisselkantoor' was een half kapot bureautje met daarop een stukje karton geplakt met de wisselkoersen in een bijna onleesbaar handschrift geschreven. Over de toiletten nog niet te spreken, ja Pap, ik heb nog steeds een lichte fobie voor vreemde toiletten, maar dit sloeg echt alles! Er zat geen bril op de wc, en de deur zat onder het bloed!!!! Op de weg naar Techirghiol zag ik om de haverklap huizen die waren neergezet, maar omdat de BTW hier met 5% omhoog is gegaan, de lonen met 25% achteruit zijn gegaan, en ze hier een of andere regel hebben dat als de voorgevel nog niet af is, je dan geen belasting hoeft te betalen, de huizen (sommigen daarvan) gewoon niet worden afgemaakt. Dit bij elkaar gaf mij best wel een triest beeld van Roemenie, terwijl de mensen die ik tot nu toe heb ontmoet ongelooflijk aardig zijn, en zij deze situatie absoluut niet verdienen! Zo ook toen ik bijvoorbeeld gisteren met de meiden naar de manicure ging (ja Mam en zus, ik heb gelakte nagels, kunnen jullie je dat voorstellen?), omdat mvr. Illie dat leuk vond om voor ons te regelen. Eenmaal bij de manicure heeft die vrouw er uren tijd in gestopt, en hebben we voor vijf personen in totaal 25 euro betaalt, in Nederland krijg je daar misschien een afgeraffelde manicure van. Maar je kon wel zien aan die vrouw dat zij zo blij was dat ze weer geld had, en dat ze met ons mee lachte ook al verstond ze er geen bal van waar onze grapjes over gingen. Als er voor mensen die verstandelijk en/of lichamelijk geen mankementen hebben het al zo moeilijk is om hier rond te komen, kun je nagaan hoe moeilijk dat wel niet zal zijn voor de kinderen die hier uit het Sparta Rotterdam Kinderdorp komen als ze 18 zijn en een plaatsje in de maatschappij willen krijgen. Zij worden door de maatschappij hier niet als volledige mensen beschouwd omdat ze een handicap hebben, en omdat er voor de 'normale' mensen a zo weinig plek is, zullen zij hoogstwaarschijnlijk niet zelfstandig een leven kunnen opbouwen. En dat is hier zo triest, die kinderen hier hebben geen toekomst, de enigste toekomst die hen te wachten staat is het Caminspital. Ik ga vanmiddag ondervinden hoe het daar is, maar de verhalen die ik heb gehoord geven mij het idee dat het Caminspital niet bepaald een toekomst is om naar uit te kijken. Ik heb het idee dat dat ook wel het moraal is van deze hele reis, voor ons is het zo vanzelfsprekend dat wij een toekomst hebben, voor de kinderen hier niet, en wij moeten niet alleen de welvaart die wij hebben meer waarderen, maar ook het geluk dat wij een toekomst hebben! Ook is het zo dat die kinderen hier zo blij zijn als ze alleen al handjeklap met je mogen spelen, terwijl als je soms in een speelwinkel in Nederland bent, je kinderen krijsend en spartelend op de grond ziet liggen omdat ze geen playstation mogen. Ga eens na hoeveel kinderen in Nederland wel een playstation hebben. Het contrast tussen Nederland en hier is zo ongelooflijk groot, maar ik ben blij dat ik dat contrast heb mogen zien!
Tamara Breugelmans
DE LAATSTE LOODJES
Vandaag was de dag dat we eindelijk een uurtje langer konden blijven liggen. Aangekomen bij het Sparta Rotterdam Kinderdorp moesten we de stoelen en deuren naar boven dragen, om zo de kamers helemaal af te maken. Ja iedereen, de kamers zijn af! Iets om heel tevreden over te zijn.
Het was de bedoeling vandaag naar het waterparadijs Aqua Magic te gaan. Helaas was het weer hier niet goed genoeg voor, ja hoewel het bij jullie heel warm is regent het nu al twee dagen hier. Dus hebben we met zijn alle geschopt in het winkelcentrum van Constanta. Ook hebben de meesten van ons nog even hun eigen Aqua Magic opgezocht en even in de zee gezwommen, want echt heel koud was het eigenlijk niet. Nadat iedereen weer bij de busjes was, zijn we zo als dat ieder jaar gedaan wordt, met zijn alle gaan eten bij het restaurant Scapino. We zaten daar met heel de groep en de mensen van het Sparta Rotterdam Kinderdorp. Het eten was erg lekker en ook hier werd weer gespeecht. Cock deed zelfs een groot deel van zijn speech in het Roemeens, waar wij allemaal veel respect voor hebben. Na deze speeches kregen we allemaal een diploma voor het harde werk dat we gedaan hebben. Ook kregen we allemaal een kaart van de kinderen zelf om ons nog een keer te bedanken. Hierna was het tijd voor onze laatste avond, die op dit moment nog in volle gang is.
We weten zeker dat we namens alle jongeren spreken als we zeggen dat het een topweek was, dit we niet snel zullen vergeten.
Liefs
Isa Kleij & Marloes van der Kooij
HET EINDE, HET BESEF
Het is zover. Ik zit nu thuis, vanzelfsprekend achter de computer, terwijl ik nadenk over wat ons nou eigenlijk afgelopen week overkomen is. Wat we nou precies gedaan hebben in die 10 dagen. Wat we hebben betekend voor onze medemens. Vanuit mijn perspectief is deze reis volledig anders verlopen dan mijn verwachtingen. Ik had in de eerste plaats niet verwacht dat een band opbouwen met zowel verstandelijk gehandicapte als 'normale' weeskinderen die slechts Roemeens spreken zo makkelijk zou zijn. Het spelen en het communiceren ging allemaal vanzelf. Dit alleen was niet eens het mooiste van wat we met de kinderen beleefd hebben; wij zagen namelijk, vooral tijdens het diner met de kinderen, geluk op hun gezichtjes. Dit heeft, overigens niet alleen bij mij, het besef gegeven waar wij mee bezig waren, namelijk geluk brengen aan kinderen die zoveel hebben meegemaakt en nog zoveel moeten meemaken. Daarom ben ik droevig dat ik er nu niet kan zijn voor die kinderen, om ze nog meer geluk te brengen. Aan de andere kant, en ik denk dat ik hier namens de hele groep kan spreken, ben ik blij dat ik heb deelgenomen aan deze maatschappelijke stage, omdat ik nu ook thuis het besef heb van hoe ongelukkig wij soms kunnen zijn met zoveel bezittingen, en hoe gelukkig de kinderen uit het Sparta Rotterdam Kinderdorp zijn met zo weinig bezittingen. Het is stof voor ieder mens om over na te denken.
Buiten dit feit om, wil ik natuurlijk onze begeleiders bedanken, omdat zij ons de kans hebben gegeven om deze reis te maken. Zij zetten zich al langer in voor deze kinderen, en hebben in ieder geval een aantal van ons gemotiveerd om ons volgend jaar weer in te zetten voor dit project, en als het kan, weer naar het Sparta Rotterdam Kinderdorp te gaan.
De site zal overigens regelmatig geüpdate worden met foto's en nieuwsberichten, dus blijf op de hoogte!
Ook een bedankje aan onze kritische bezoekers, zonder jullie had deze website nooit een succes kunnen worden!
Alessandro Brewster